12. Jojo

Toen ik een tijdje terug als ruime 8-ponder ter wereld kwam hadden we niet kunnen vermoeden dat, nu even terugkijkend, gewicht zo'n grote rol in mijn leven zou spelen. Mijn ouders waren beide slanke mensen met een gemiddelde lengte (mijn vader was op zijn hoogste punt 1,89 en mijn moeder 1,78). Niet echt klein te noemen. Maar goed, ik kwam dus met een ruime 8 pond en +-51 cm ter wereld. Een blakende gezonde baby. Maar de baby-vetjes verdwenen niet, deze bleven ook in mijn peutertijd volop aanwezig. Mijn kinderen noemen mijn armen op de jeugdfoto's niet voor niets bolletjes-armen door de plooien in mijn armen die lijken op de bolletjes broodjes in een zak. Het consultatiebureau had blijkbaar ook hun zorg geuit want zo kwam ik, getuige een voedingsschema van vroeger, als 2 jarige op een dieet te staan. En zo werden dan ook al snel de eerste verschillen tussen mij en mijn zus duidelijk zichtbaar. Waar zij zich ontwikkelde als lang en slank, kreeg ik naarmate ik opgroeide altijd te horen dat ik volslank was. Volslank is dan de term die mijn ouders hier liefkozend voor gebruikte, mijn klasgenootjes waren soms iets minder aardig want het woord dik is natuurlijk ook meerdere malen gevallen. Tijdens de gym werden deze verschillen in onze ontwikkelende lichamen confronterend duidelijk. Op de lengte op de lijn bij de gym staan leverde mij gelukkig altijd een tweede plek op. Naast het langste en dunste meisje van de klas, dat dan wel weer. In de klas deden de meiden geregeld een bovenbeen meting. Dan moest je je been plat op de stoel leggen, en waar mijn bovenbenen in platte stand ruim de helft van de zitting bekleedde, waren de andere beentjes natuurlijk veel dunner. Thuis lette mijn ouders altijd goed op wat ik at. Er was niet veel snoep en snaai en als we dat wel aten waren dat afgebakende porties. Op verjaardagen was ik veelal bij de tafel te vinden waar al het lekkers was en hoorde ik toch echt meestal de stem van mijn vader om duidelijk te maken dat ik daar wel even weg kon gaan. Doseren, maat houden, grenzen stellen is blijkbaar niet is wat ik van jongs af aan zelf in de hand had. Net zoals iedere puber zijn onzekerheden heeft was dit een van mijn onzekerheden. Maar er brak ook een nieuwe tijd aan. Een tijd waarin ikzelf meer keuzes ging maken wat ik wel en niet zou eten. Waar thuis de regels, met alle goede bedoelingen welteverstaan, wel strak waren kon ik nu zelf naar de supermarkt eten kopen met mijn eigen geld. En dat deed ik. Naar de Aldi op het Cassandraplein zakjes frietjes chips paprika kopen. En daar opeten want thuis mochten ze dit natuurlijk niet weten. Of tijdens tussenuren naar de Mac op het winkelcentrum. Kipnuggets met BBQ of een lekker hamburgertje kunnen altijd toch? Toen de tijd aanbrak van op mezelf wonen kreeg ik best een structuur en ik kookte ook echt mijn eigen potje. Soms kwamen vrienden mee-eten van een lekkere stamppot maar ook als ik alleen ging ik goed op een AVG-tje. Toen ik Willie leerde kennen was ik gewoon helemaal oke met mijn voorkomen. Mijn eiegen gewicht kwam wat op de achtergrond waar Willie's gewicht op de voorgrond kwam. Maar wat genoten we, niks was te gek en alles kon. Ik werd zwanger van Jorrit en doordat ik 25kg aankwam ging ik toch echt even over de 100kg heen. Hoewel ik heel hard roep dat kilo's me niet veel doen was dit wel even een Wow-moment. Want zeg nu zelf, 100 kg is niet niks. Toen Jorrit geboren werd had ik dan ook de illusie (let wel, ik was pas 23 en ik ben gewoon lekker naïef) dat de 25 kg dan ook gelijk verdwenen zouden zijn. Maar nee, er waren maar 13 kg eraf. Bij Tijmen kwam ik “maar” 16 kg aan, dus dat viel gelukkig mee. Ik heb toen zeker ook zeker wel beter opgelet. Dus ja, mijn gewicht jojot zeker wel. Een paar jaar terug zat ik in een wat vollere periode. Ik ging aan de gang met Weight Watchers. Ik heb altijd wel een soort van stok achter de deur nodig om gemotiveerd te blijven. Het was echter wel zonder echte fysieke ondersteuning, want de corona-crisis kickte in dus we konden niet veel meer qua contact of persoonlijke begeleiding. Maar dat gaf niets want het lukte. In 11 maanden was ik 15kg kwijt. Ik stopte, deed wat kleine aanpassingen hier en daar in mijn eetgewoonten en beetje beweging toevoegen en een kind kan de was doen. Twee jaar heb ik dat een beetje zo gelaten, maar stiekem kwamen er toch weer wat kilootjes aan. Om niet bij mijn beginpunt van toen te komen toch maar wat meer beweging. Oke, dan toch maar de sportschool. Een jaar lang hield dat mijn gewicht stabiel. Niets eraf, niets erbij. Dat was dan wel positief. En ineens kwam mijn coach op mijn pad. Gewoon via de socials bij iemand anders. Ben ik in de val gelopen? Sommigen zeggen van wel. Kost het veel geld? Ja, de producten van Herbalife zijn niet goedkoop. Maar voor nu werkt dit wel voor mij. Gaat het snel? Nee zeker niet. Mijn coach stopt veel veren daar waar het licht niet schijnt, ze geeft me tips en adviezen, ze geeft me feitelijke info over de producten en het menselijk lichaam. En het gaat me tot nu toe best makkelijk af. Maar, en die is er zeker wel, het grootste struikelblok wat ik ervaar is mijn omgeving. Bijvoorbeeld Willie, die vind dat ik doorsla, ik haal geen standaard koekjes meer in huis, de koelkast ligt vol met groenten en eiwitten. Volgens hem is dit allemaal onzin, als het allemaal ongezond zou zijn waarom wordt het nog op de markt gebracht etc etc. Eindeloze discussies. En even voor de duidelijkheid, ik eet echt nog wel een koekje, ik eet ook gewoon friet op zondag, maar ik heb alleen aanpassingen gemaakt. Wat zijn de belangrijkste dingen die ik heb geleerd: bewust en balans. En je moet toch altijd zelf doen waar jij je goed bij voelt, want de ene gezondheidscoach zegt dit, de ander weer dat. En helaas, soms spreken ze elkaar ook gewoon allemaal tegen. Eigenlijk allemaal mega verwarrend, zo'n gezondere levenstijl.

Mede door mijn eigen gejojo in de verschillende fases in mijn leven als Willie's hele traject en verloop speelt gewicht een grote rol in mijn rol als moeder. Onze twee jongens waren beide gewoon gemiddelde baby's qua gewicht. Al snel liet Tijmen van zich horen en ging dit monatoetje aan de voeding voor hongerige baby's. Hij groeide door en al snel werd duidelijk dat hij een flinke jongen zou worden. Het consultatiebureau heeft meerdere malen ons op zijn gewicht aangesproken. Ik bleef altijd volhouden dat het goed was. Ik riep hard, kijk maar naar zijn lengte, hij is prima in evenwicht. Bij een van de laatste keren bij de GGD bleven ze verwonderd naar zijn grafiek kijken. Of we toch niet verder onderzoek naar zijn schildklier zouden willen doen? En zoals verwacht Tijmens schildklier functioneert als een zonnetje (gelukkig). Toen Tijmen ineens ging afvallen was hij zelf heel blij. Want hij werd ook gek van al die vragen en opmerkingen over zijn lengte en gewicht. Achteraf bleek dit natuurlijk een hele andere reden te hebben want ja, toen kwam Diabetes type 1 in zijn leven. Zodra hij zijn niet werkende alvleesklier een handje ging helpen met de insuline kwamen de kilo's gewoon weer terug. Zelfs nu we onder begeleiding zijn in het zkh met artsen, verpleegkundigen en een dietiste blijft het een raadsel waarom Tijmens gewicht niet naar beneden gaat. Of Tijmen er zelf last van heeft? Ja natuurlijk, die confronterende weegschaal is zeker niet zijn vriend. En dan Jorrit, ook hij is gewoon behebt met het feit dat we moeten opletten. En ook hij is in de loop der jaren wat kilootjes bijgekomen. Ik zie dit gebeuren, ik probeer hem daarbij te helpen maar dat is een lastig karwei. Want, zo zegt hij dat zelf, het werkt wel echt demotiverend als ik dit de hele tijd tegen hem zeg. En dat snap ik ook! Ik heb er zelf ook een hekel aan als mensen mij aan mij de omvang, het uiterlijk van onze kinderen benoemen. En dan doe ik het zelf. Shame on me! Groot gelijk heeft hij dat hij mij daarop aanspreekt. Als moeder wil je toch je kindjes beschermen tegen de boze buitenwereld. Niet nodig, zegt hij. Nou, ik ga iig mijn best doen om ze een beetje los te laten. En ook zij hebben recht op hun eigen jojo. Al zijn ze tonnetje rond, al zijn ze zo schriel als een aal, ze zijn hoe dan ook prachtig! (Was totaal niet de bedoeling om zo zoetsappig af te sluiten maar hee, dit vloeide nu eenmaal uit mijn vingers).