Wat een mooie bijkomstigheid van deze blog is zelfreflectie. Dit werkt voor mij ontzettend goed om de zaken die in mijn leven spelen goed tegen het licht te houden. En de zelfreflectie komt soms ineens geheel onverwacht tot mij. Zo ook afgelopen vrijdagavond. Na het werk moest ik nog even naar de Action. Het waarom ik naar de Action moest zou zo een hele nieuwe blog kunnen worden maar voor nu beperk ik me tot dit verhaal. Al een poosje ben ik bewuster aan het leven. Daarmee bedoel ik, ik let wat meer op mijn eten en ik let wat meer op mijn beweging. Ik probeer daarbij zeker mijn bourgondische inslag niet te verliezen en tot op heden gaat me dat goed af. Ik kies bewust wat ik eet en stop niet zomaar alles iedere dag in mijn mond. Dus bij feestelijke gelegenheden eet ik taart, nootjes, chips en alles wat je je daarbij kan voorstellen, maar dit doe ik dus niet meer op “gewone” dagen en aan de andere kant probeer ik dus echt meer te bewegen. Dus heb ik, tegen alle verwachtingen in, ook hardloopschoenen gekocht en gebruik ik ze dus ook echt. En eerlijk is eerlijk, dat gaat best prima. Leuk is niet het juiste woord, want dat vind ik het nog niet, maar achteraf ben ik wel trots. Dus daar doen we het maar voor. En zo houd ik, net als veel mensen, ook mijn stappenteller bij. Soms is dat wel een psychische mindfuck maar zodra ik mezelf ook gun dat een keer de 10.000 niet halen ook oké is, is dat weer goed. Uiteindelijk gaat er daar niemand dood aan. Dat is over het algemeen mijn graadmeter voor stress of paniek. Nou ja, eigenlijk voor het hele leven. Dus als dat niet aan de orde is zitten we gewoon goed. Maar na dit allemaal gezegd te hebben, als achtergrondinformatie zeg maar, terug naar het verhaal. Omdat vrijdag die stappenteller nog wel een boost kon krijgen besloot ik dan ook om dit te voet te doen. Lekker weer, even de werkdag laten bezinken en gewoon gaan. Onderweg zie ik in de verte een jongeman in een scootmobiel rijden. Terwijl ik de richting van de jongeman op loop zie ik dat deze zijn scootmobiel draait en mijn kant op komt. Hij passeert me niet maar spreekt me aan. Als ik goed naar de jongen kijk zie ik dat zijn lichamelijke beperkingen maken dat hij in deze scootmobiel rijdt. Ook is zijn spraak aangetast en lijkt het of hij slechthorend is. Hij vraagt of hij me wat mag vragen. Ik sta de jongeman vriendelijk te woord. Hij wil met me praten en wandelen en rijdt vervolgens een stukje met me mee. Hij kijkt wat schichtig om zich heen een verder dan de vraag of hij met me mag praten komt hij niet. Hij wil wat meer privé merk ik. In het kader van zelfkennis ben ik me bewust van het feit dat ik erg goedgelovig, tegen het naïeve aan in het leven sta. Maar besef me natuurlijk dat dat niet is wat ik ga doen. Maar ik blijf gewoon beleeft want wil hem niet voor zijn hoofd stoten en leg hem kalm uit dat hij wat hij wil zeggen gewoon hier en nu kan doen. Zachtjes verteld hij dat hij vanavond naar het Baekelandplein gaat (voor de mensen die niet weten wat daar te halen is, hier zitten in Eindhoven de meisjes van plezier). Wat fijn voor je zeg ik. Maar hij geeft aan dat hij heel onzeker is of dat wel allemaal goed gaat. Ik merk dat hij ondertussen wat over zijn intieme zone wrijft. Ik besluit dat te negeren en dit gesprek richting een einde te sturen omdat ik nog steeds naar de Action moet. Hij geeft aan dat dat wel veel geld kost en hij dus niet weet of het allemaal goed gaat. Ik probeer hem uit te leggen dat de dames op het plein echt wel vaker met dit bijltje gehakt hebben en zij kundig genoeg zijn om hem een fijn tijd te geven. De jongeman blijft hameren op het feit dat hij niet weet of het goed gaat en ik merk dat ik denk dat hij me wil vragen om wat voorwerk te doen. Ik weet niet of dit zo is want echt duidelijk, in wat hij wil, is hij niet. Tijd voor mij om dus even wel goed duidelijk te maken dat ik hem niet kan, niet wil en niet ga helpen en benadruk dat vanavond op het Baekelandplein alles goed gaat komen. Bij deze rond ik het gesprek af want hij valt vaak in herhaling en ik dus ook. Terwijl ik wegloop geeft hij aan ontzettend van het vrouwelijk lichaam te houden en complimenteert mij met mijn achterwerk. Nu is de maat voor mij vol (ja nu al) en ik geef aan dat dit gesprek een andere wending neemt en dat dit erg ongepast is als iemand alleen maar een luisterend oor wil bieden. Hij biedt zijn excuses aan en scheurt er vandoor op zijn scootmobiel. Natuurlijk is dit gesprek, zo midden op straat, met een wildvreemde, over dit onderwerp, al uiterst ongebruikelijk te noemen, maar voor mij niet gelijk een no go. Ik help mensen graag, wordt graag aardig gevonden en vreemden spreken mij makkelijk aan. Maar dat heeft ook een keerzijde. Daardoor kom ik soms dan ook in situaties waar ik niet  makkelijk uitkom, waarbij ik de ander niet goed, op een aardige manier, duidelijk kan maken dat ik dit niet meer wil. Dit gebeurde vroeger op stap al, en zelfs laatst met carnaval in de kroeg. Ik heb dan vaak een beetje hulp nodig van wat duidelijkere vrienden van me. Maar goed, zij kennen mij ook allemaal en doen dit dan ook zonder pardon voor mij. Aardig zijn staat dan echt hoog in het vaandel bij mij. Ik houd niet van agressie, ik heb een hekel aan scheldpartijen, gemopper in het verkeer vind ik vreselijk en voor de goede lieve vrede geef ik vaak toe. Ik vind het fijn als anderen blij zijn met iets en als ik daar dan iets voor moet laten doe ik dat met alle liefde en plezier. Laat ik wel zeggen dat ik me in bovengenoemd verhaal me geen enkel moment, onveilig of bedreigd heb gevoeld. Ik heb me de hele tijd “in control” gevoeld. Het voelde goed om op deze dag, voor deze jongeman, met zijn onzekerheden, een luisterend oor te zijn. Dat hij gezien werd. Dat ik hem zag. Want dat is precies wat iedereen wil: gezien worden.

Familie krijg je er gewoon bij maar vrienden kies jezelf uit zeggen ze altijd. En daar is natuurlijk niets aan gelogen. Maar waar vallen je collega’s onder dan? Deze mensen zie je vaker dan je familie en vrienden. Dus stiekem deel je ook onwijs veel met elkaar. Tuurlijk is dit niet overal zo is en verschilt dat per persoon en per team waar je inzit. Nu heb ik het, in mijn ogen dan, onwijs getroffen in mijn leven. Dit is geen nieuws voor jullie. Nadat ik 18  jaar in een mega stabiel, professioneel, gezellig, gek en begaan team had gewerkt werd het bedrijf verkocht en werden we overgenomen door een andere grotere partij. Er zou niets veranderen was de boodschap van onze oude en nieuwe werkgever. Dat klonk natuurlijk als muziek in mijn oren. Lekker veilig en zeker voor iemand zoals ik, want ik zat immers niet voor niets al 18 jaar op hetzelfde nest. Maar zoals dat gaat had ik daar geen controle over dus ging ik mee met de stroom. De 2 jaar die volgde kwamen er scheurtjes in ons oude hechte team. Er kwamen nieuwe mensen bij, en omdat het toch niet hetzelfde bleef vertrokken we. Een voor een. En ook ik ging verder kijken want zo kon het niet langer. Al snel kwam ik bij mijn huidige werkgever terecht. Werk-technisch alles op orde, werkomgeving mega leuke nieuwe uitdaging zo op de boerderij, op papier was het ideaal. Maar dan het team nog. Ja dat is altijd afwachten. Maar zoals jullie allemaal al vaker hebben kunnen lezen zit dat wel snor. En dat bedoel ik dus met dat ik het getroffen heb in mijn leven want hier is het net zo. Professioneel, leuk, gek, gezellig, relaxt. We zijn een klein team, soms een enorm kippenhok, maar wat wil je ook met voornamelijk vrouwen. Tot voor kort maar 1 man en nu jaja, we hebben er weer een. En als je vaak met elkaar werkt weet je echt veel over elkaar. We vertellen elkaar veel en dat is een megafijne uitlaatklep want zij kunnen ook echt een soort van helicopterview geven over een situatie waar ik thuis dan tegenaanloop. Zij kennen de personen niet waar het over gaat dus kunnen zij ook ongezouten hun mening ergens over geven. En omgekeerd net zo natuurlijk. Geef ik ook mijn mening en stel ik vragen als ik bepaalde keuzes niet helemaal begrijp. Laatst kwam dit toch wel heel dichtbij. En met toestemming mag ik hierover schrijven en hoewel ik eerst dacht, nee, dat doe ik niet, is het verhaal toch een mooi voorbeeld over hoe intens we, als collega’s, met elkaar verbonden zijn. Dat moet zeker niet onderschat worden. De relatie van collega ging over. Zij had zelf de knoop, ook wel in overleg met haar vriend, doorgehakt. Aangezien ze nog totally on speaking terms waren had zij hem naar Schiphol gebracht want hij moest voor werk weg. Toevallig was ik die dag bij mijn oma geweest in Abcoude en voor de mensen die de topo van Nederland niet helemaal paraat hebben, dat ligt dus heel dicht bij elkaar. We troffen elkaar daar in een eettentje en zo kon ik haar bijstaan en troosten zo net na het wegbrengen. Dat is natuurlijk al speciaal maar het wordt nog bijzonderder. Ik heb natuurlijk nog nooit echt een break-up meegemaakt dus heb zeker niet alle wijsheid in pacht maar er rezen wel wat vragen aan haar vriend. Hoezo laat hij haar gaan? Waarom? Maar ook vragen aan haar zelf natuurlijk. Op dagelijkse basis bespraken we de situatie even. Tot ik op een zekere ochtend wakker werd met een hele lange DM op Insta. Het was de vriend. Lang verhaal kort, of we konden praten. Bellen, afspreken, all good. De mental coach in mij werd wakker. Ik poetste de slaap uit mijn ogen en dacht, zeker is dat goed. En dit typte ik dan ook gelijk terug. Maar toen ik op verzenden wilde drukken dacht ik aan mijn collega. Is dit niet raar? Vindt zij dit wel een goed plan? Ik weet van haar wel dat ze dit wel eens had laten vallen dat ze dat een goed idee zou vinden als ik met hem zou praten, maar is dat ook nog zo als het echt gaat gebeuren. Natuurlijk aangegeven bij hem dat ik open kaart met haar wilde spelen. Geen geheimen op de werkvloer en zeker niet over haar eigen leven. Nogmaals een lang verhaal kort, ja we hebben afgesproken en ik heb lekker thee gedronken en een heerlijk taartje gegeten. Ik heb de vragen die ik had kunnen stellen, hij heeft zijn vragen, dilemma’s kunnen uiten. En wat nu zo bijzonder is, als je hier dus over nadenkt, is dat we elkaar dus helemaal niet kennen. Oke, 2x gezien, een keer personeels-BBQ met partner en een keer bij hem thuis toen mijn collega en ik de stad ingingen. Dus nee, we kennen elkaar niet maar wat weten we veel van elkaar! Niet normaal! En hoewel de koffiedate merendeels over hem en hen ging weet hij ook veel over mijn leven. Hoe we zijn gekomen waar we zijn. Hoe ik ben. Wat ik doe. Heel gek eigenlijk. Maar raar is het niet, hoogstens bijzonder. Logischerwijs praten we thuis allemaal over onze werkdagen en onze collega’s. Bijzonder dat we elkaar kennen zonder elkaar te kennen. In dat kader ben ik eens gaan snuffelen op het world wide web. Wat staat daar dan beschreven over vrienden en collega’s?

Het jaar zit er weer bijna op. De laatste uren van 2024 tikken weg en met het wegtikken van die laatste paar uren borrelen er toch altijd wat terugblikken en reflecties in mijn hoofd op. Wat heb ik toch weer mooie dingen mogen beleven! Als ik terugdenk aan 2024 denk ik aan die mooie trip die voor het 10jarig bestaan van mijn werk naar Nice hebben gemaakt. Man o man, daar kunnen we nog even op teren hoor, of met mijn zussen en moeder naar een liggend pianoconcert in het Scheepvaartmuseum, of al die lekkere etentjes en borreltjes die ik met zoveel lieve mensen heb gehad, of het afscheidsfeestje van Mike die ging emigreren, of de road-trip naar de Eiffel met Mart, Andrea en Peet, of onze vakantie in Zwolle, zoveel mooie en speciale dingen waar ik met een blog niet genoeg heb om ze te beschrijven. Maar het was natuurlijk niet allemaal hosanna. Ik denk dan ook aan de dingen waar ik aan de zijlijn sta, aan de mensen in mijn naaste omgeving die met flink wat klappen te maken hebben gehad. Ziektes, emoties en onbegrip. Dat is wel pittig omdat ik daar geen controle over heb. Ik kan luisteren, ik kan het allemaal aanhoren maar het raakt mij net zo. En dan Tijmen die aangaf het zwaar te hebben, dat heb ik natuurlijk al in een eerdere blog beschreven. Wat ik nog niet beschreven had is dat later Jorrit daar met zijn gevoelens en visie ook nog bij kwam. Want ja, Tijmen heeft de diabetes en de vader met NAH maar Jorrit ziet de gevolgen en de weerslag van de diabetes op zijn broertje en zijn ouders, en het zal jullie niet verrassen, hij heeft dezelfde vader met NAH. Als ouder zijn je kinderen altijd je Achilleshiel (voor de liefhebber hieronder een korte uitleg over deze vergelijking). Je soft spot, oftewel je zwakke plek. Dus als je kinderen aangeven dat het allemaal even niet zo lekker gaat, sta je zelf onder hoogspanning. Maar ook Willie ging weer onder het mes. Ook dat geeft toch de nodige stress en spanning. Gelukkig kunnen we nu al zeggen dat dat helemaal dik in orde is. Hij loopt weer als een kievit en is weer helemaal back on track. Zijn hoofd daarentegen heeft het afgelopen jaar ook wel wat te voorduren gehad. Want net zoals het leven te snel gaat, zo ook de zorg en spanning om onze jongens. Hij wil ze graag ondersteunen en ervoor ze zijn en er dan achter komen dat hijzelf een deel van de oorzaak is is pijnlijk en confronterend. En zoals dat met NAH gaat, ook niet op pauze te zetten. Of te parkeren. Ook zijn gevoelens moeten gelijk behandeld worden anders is het huis te klein. Voor mij is dat mega lastig en eerlijk is eerlijk, Willie trekt dan echt aan het kortste eind. Klein voorbeeld: een paar weken terug stelde Tijmen zich eindelijk open voor een wat dieper gesprek. We waren in de woonkamer. Willie was ook in de kamer maar hield zich afzijdig. Terwijl Tijmen praat over wat hem dwars zit en waar hij last van heeft snauwt Willie vanaf de bank dat we zachtjes moeten doen want hij kan de tv niet horen. Ik vang Tijmens blik en zie hem moedeloos worden. En ik begrijp hem zo goed op dat moment. Dit is precies waar hij last van heeft. Dat Willie niet in de gaten heeft wat er om hem heen speelt omdat hij zichzelf zo afzondert in zijn telefoon of de tv die altijd belangrijker is dan wat er hier en nu speelt. Tijmen sluit zich af en gaat naar zijn kamer. Maar niet zonder nog te horen hoe weer een discussie tussen zijn ouders oplaait. Achteraf, als we weer rust hebben gevonden, vindt Willie dit verschrikkelijk en begrijpt hij niet waarom hij dit niet anders kan aanvliegen. Maar dat is echt de NAH, die isoleert Willie in zijn eigen bubbel. De focus ligt op Willie, wat hij wil, wat op dat moment belangrijk is voor hem en zo moet het. Nu. Meteen. Hij kan niet meer kijken naar zijn omgeving en daarop inspelen, wat zij nodig hebben. Dat is iets waar we allemaal mee moeten dealen en gaat de ene keer beter dan de andere keer.

In de bijna 25 jaar dat Willie en ik samen zijn lijkt het alsof het nog nooit zo vaak over ons leeftijdsverschil is gegaan als nu. Het is bizar hoeveel meningen een leeftijdsverschil in relatie bij mensen opwekt, er kleeft iets viezigs aan, iets pervers, iets niet normaals. En eerlijk is eerlijk, ik doe daar zelf natuurlijk ook aan mee. Ik zie soms ook een oudere vrouwen met jongere mannen en dan denk ik daar inderdaad het mijne van, of op straat een oudere man met een frisse jonge meid. De oudere man of vrouw in het verhaal zal dan wel veel geld hebben of de jongere jongen of meisje heeft een daddy/mommy-issue of iets anders van dien aard, want nee, je kan niet gewoon verliefd op iemand worden die zoveel scheelt qua leeftijd. Op die momenten ben ik me dan niet bewust van het feit dat Willie en ik er dus ook zo bij lopen. Dat mensen dus ook zo naar ons kijken. En nee, Willie heeft echt niet veel geld en ik heb ook geen daddy-issues  bij mijn weten, maar we werden gewoon verliefd. Heel simpel. Ik kan er wel van genieten als mensen ongezouten met elkaar praten over leeftijdsverschillen bij anderen, die hier natuurlijk niet bij aanwezig zijn, dat begrijp je wel. Heerlijk om dan aan te geven dat ik hier geen oordeel over kan vellen omdat ik immer in hetzelfde schuitje zit als de personen over wie het verhaal gaat. Sommigen mensen krijgen schaamrood op de kaken, sommige denken dat ik ze zit te stangen, maar het gesprek wordt gelijk een stuk milder en genuanceerder. Zo grappig om te merken dat mensen dan ongemakkelijk worden als ze dus een echt verhaal achter  het plaatje of vooroordeel horen.

Mijn altijd attente vriendin liet in onze vriendenapp een shout-out naar vriendschap blijken. En alhoewel het dan vandaag niet de officiële dag van de vriendschap is (de VN heeft deze internationale dag op 30 juli uitgeroepen) leek het me wel een mooi moment om vriendschap eens een podium te geven. Wat is vriendschap eigenlijk? Wanneer ben je een vriend? Wanneer heb je een vriend? Ik zie mijn collega’s vaker dan mijn vrienden. En aangezien ik een open boek ben deel ik met hen ook heel veel van mijn leven. En echt niet alleen de leuke dingen. Ook de dingen die gewoon rot zijn, ook verdrietige dingen. Dus eigenlijk alles. Soms hebben we het gewoon niet in de gaten wie we allemaal verzamelen in ons leven. Ik weet niet of ik op de helft ben van mijn leven maar wat ben ik toch gezegend met de mensen om mij heen. Soms kan ik jaloersmakend kijken naar mensen die op de socials grote vriendengroepen delen. Mensen die ieder weekend met grote groepen vrienden erop trekken. Soms denk ik dan, oe dat heb ik allemaal niet. Oe mijn clubje is maar klein. Maar soms wordt je met je neus op de feiten gedrukt. In tijden waarin je verdriet hebt, in tijden waarin je onzekerheden kent, in tijden waarin je gewoon praktische hulp nodig hebt. En dan weet je wat je hebt. Op wie je kan bouwen. Wie je kan bellen hoe laat het ook is. En wauw, ik HEB deze mensen om mij heen. Die zich dan zorgen om mij maken, die ervoor willen zorgen dat ik het ook fijn heb. Die mij willen ontlasten. En die besef momentjes heb je ook nodig. En tijdens dit besef moment kwam ik erachter dat ik, buiten mijn familie om, gezegend ben met 4 van zulke “clubjes”.  Natuurlijk op dagelijkse basis mijn BFF collega’s. Het is een cadeau dat je op dagelijkse basis bij zulke fijne mensen je ei kwijt kan. Soms zijn we gewoon elkaars therapeut. Het zijn collega’s maar potverdikkie wel BFF collega's hoor. Je deelt zoveel tijd met elkaar dus ook veel emoties en momenten. Je ontkomt er bijna niet aan dat je gewoon heel close wordt. En dan heb ik nog mijn oudste vrienden. We zien elkaar niet elke dag, we spreken elkaar ook niet elke dag maar deze mensen zijn goud waard. We hebben een clubje met Willie’s beste vriend, zijn vrouw en kinderen. Een fantastische dynamiek. Zij kennen Willie allebei al zo lang en hebben mij destijds ook helemaal omarmd. En ik hun! Naarmate we lang met elkaar optrekken kunnen we ook zeggen dat we al veel met elkaar hebben meegemaakt. En dat verbindt enorm. Bij hen kan Willie echt zichzelf zijn en voel ik me ook op mijn gemak zonder dat ik denk dat mensen iets van hem vinden. Ik weet het, dat zou ik nergens zo moeten voelen maar dat gebeurd toch. Zij kennen hem van haver tot gort, zijn nukken van ervoor en kunnen lezen en schrijven met zijn nukken van nu. En dan heb ik nog een clubje voor mij alleen. Ja zij kennen mijn thuis ook heel goed maar we doen niks met partners of kinderen. Zij zijn echt van mij. Zij geven mij energie, bij hen kan ik opladen en hoef ik niks. Love it! Met hen ga ik dan ook 1x per jaar een weekendje op pad. Een heerlijke welkome baken van rust in ons soms wat hectische leven. En dan het derde clubje, met al onze partners en kids erbij. Een bij elkaar geraapt zooitje kan je het wel noemen. Bijna iedereen heeft een apart lijntje met elkaar. Sommigen kennen elkaar van hun baantjes bij de Albert Heijn, sommigen kennen elkaar van de scouting, sommigen hebben bij elkaar in de kleuterklas gezeten. En ergens hebben we elkaar allemaal ergens opgepikt en hebben we elkaar vastgehouden en nooit meer losgelaten. Zeven verschillende karakters, ieder zijn eigen eigenaardigheden en we zijn het zeker niet altijd met elkaar eens. Er zijn zeker ook wel irritaties maar we kennen elkaar door en proberen echt elkaar in elkaars waarde te laten. In moeilijke situaties leer je je vrienden echt kennen zeggen ze wel eens. En dat is echt zo. De moeilijkste situatie in ons leven tot nu toe was echt wel Willie’s ziek zijn toen tot aan nu. En de mensen die ik hierboven allemaal benoemd heb zijn tijdens deze lange periode altijd bij ons geweest. En nu ook, nu anderen in onze club een moeilijke onzekere tijd doormaken zijn we er voor elkaar. En misschien zeggen we het niet zo vaak tegen elkaar maar wat ben ik blij met ze! Niks dan liefde voor al deze mensen. En je hoeft helemaal niet meerdere groepjes te hebben en al zeker geen grote groepjes. Nee het hoeft zeker niet groot te zijn, eentje is meer dan genoeg. En dan ben ik dus echt een gelukkig mens. En sommigen zullen dit zoetsappig vinden maar daar geef ik lekker niks om. Ik ben trots dat ik deze mensen mijn vrienden mag noemen. Hou van jullie allemaal!

Na een maandje geen blog, wat overigens geen bewuste keuze was maar het liep gewoon even zo, nu een blog op aanvraag. Iets van u roept, wij draaien. Tijmen leest mijn blogs ook en hij vind het leuk om over hemzelf te lezen. Over wat zijn leven, zijn acties, zijn woorden met mij als zijn moeder doen. Het is zeker niet dat ik er niet over praat en dat hij deze dingen voor de eerste keer hoort maar bij het lezen ervan wordt het minder ongemakkelijk denk ik zo. Niet dat ik moeite heb met dat soort ongemak maar ik kan het ongemak van onze 16-jarige, en trouwens ook van onze 19-jarige zoon aflezen. Dus dan is dit voor hen toch een fantastische oplossing. Op het moment dat ik moeder werd heb ik geen seconde eraan gedacht dat een van mijn kinderen ziek zou zijn of zou kunnen worden. Tijdens de kinderopvangtijd en de basisschooltijd hebben ze alles doorlopen volgens dat welbekende “boekje”. Wel werd in deze periode duidelijk dat Tijmen vaker “iets” had. Waar we bij een bijna 2-jarige Jorrit niet veel verder dan een forse obstipatie zijn geweest zijn we met Tijmen aanzienlijk meer aan het dokteren geweest. Als kleine baby van 3 maanden zat hij al tegen helmpjestherapie aan en gingen we naar de fysio. Ineens niet meer doorslapen, hup naar de osteopaat, geregeld oorontsteking dus nog voor zijn eerste verjaardag lag hij al op de OK (daarna  nog 3x). Hij was wat astmatisch aangelegd dus een puffer. Tijmen stotterde een beetje dus naar de logopediste. Op vakantie een gat in het hoofd dus lijmen. Tijmen had tijdens de groei last van zijn benen, hup allebei in het gips om de pezen wat op te rekken. Tijmen’s ogen hadden ook wat aandacht nodig dus dat betekende een lange periode pleisteren en vaak op controles. En zo waren er nog wel wat meer dingen waardoor we bij een dokter of in een zkh zaten. Dus na een periode van veel drinken en dorst, bedplassen en spontaan fors gewichtsverlies zaten we dan weer even bij de huisarts op een vrijdag in oktober 2022. De afspraak vroeg gepland want Tijmen had een opdracht voor school in de stad en ik moest gewoon gaan werken. Voor de zekerheid en op advies van ons pap gelijk maar even zijn ochtendurine opgevangen en meegenomen want dat zouden ze wel willen bekijken. Even aan het bureau van onze huisarts de onregelmatigheden doorgenomen en daar ging ze, met het potje plas naar de assistentes. Vrij snel kwam ze terug met het vermoeden van diabetes maar ze ging even overleggen met de kinderarts in het zkh want dat was meer hun expertise. In de wachtkamer mochten we even plaatsnemen. Nou dat even duurde wel wat lang maar daar kwam dan het plan. De dokter had gebeld en een afspraak gemaakt op de spoedeisende hulp. Daar moesten we dan ook gelijk naar toe om de boel verder te onderzoeken. Tijdens het ritje naar het zkh zijn Tijmen en ik eigenlijk beide gewoon wat beduusd. Wat gebeurd er nu toch allemaal? School bellen dat we  het niet gaan halen, werk bellen dat dit hem niet meer gaat worden. In het zkh ligt Tijmen gelijk op een bank en wordt er van alles gemeten. Alle scores gaan door het dak. Een bijna opname wordt besproken. En daar komen dan ook de woorden van de arts, Tijmen heeft diabetes mellitus type 1. Dat betekent dat zijn alvleesklier zelf geen insuline meer maakt. Gelijk in de molen en zo komen we dan ook op de kinderpoli bij de kundige lieve mensen van het kinderdiabetesteam. Ik merk dat ik erg overrompeld ben en doe mijn best om niet even een traantje te laten. Dat komt later wel. Er komt zoveel informatie op Tijmen (en mij) af, afspraken worden ingepland, termen vliegen om de oren. My goodness, we zitten in een nieuwe achtbaan.

Jaren geleden was er een reclame op tv met de zin “het houdt niet op, niet vanzelf”. Deze reclame ging over huiselijk geweld. Nu is dit niet aan de orde hier in huize Boon maar deze zin spookt wel geregeld door mij hoofd.  Want het houdt hier sowieso niet op, niet vanzelf maar ook niet als we er iets aan doen. Was er maar iets aan te doen. Ik zou het als eerste aanschaffen, proberen, pakken, kopen of wat dan ook. Op dit moment typ ik dit terwijl Willie boos, geïrriteerd naar boven is gegaan. Ik zal even het plaatje schetsen. Op het fietsje kwam ik thuis na een dag te hebben gewerkt. Willie had zich uitgesloofd door een lekkere frisse aardappelsalade te hebben gemaakt. Hij kan zo experimenteren soms, maar dit had goed uitgepakt. Of mijn coach dit de beste maaltijd ever zou vinden, dat laat ik maar even in het midden. Daarna duik ik vlug de douche in want van dag 4 van de modderweek op het werk ga je niet lekkerder ruiken of eruit zien! Beneden zitten we wat op de bank en hij kijkt  zijn programma. Dit keer geen herhaling van een of andere sitcom uit de jaren 90 of 00, maar lekker quizzen met Ik weet het beter. Als het programma afgelopen is schuif ik naast hem op de bank. Zuchtend schuift Willie opzij. “Ik ga naar buiten”,  “Ga niet naast mij zitten”,  “Pffff ik heb het warm”. Met een grote dwang claim ik mijn fysieke aandacht van hem. Een beetje kriebelen op mijn rug is wat ik vraag. Zuchtend, steunend en mopperend doet hij onder dwang wat ik van hem vraag. Na een minuut of 3, 4 gaat hij met puzzelboeken en laptop buiten zitten want, en ik citeer mijn “bout” programma hoeft hij niet te zien. Ik kijk even op de mail terwijl ik naar mijn programma kijk. Een 4e mailtje van een ongewone aanmeldingsactiviteit vanuit Brazilië komt binnen. Ik raadpleeg onze digitale vriend en die adviseert even ons wachtwoord te wijzigen. Dit doe ik. Ik geef dit aan Willie door. Maar hij is in de war. Welke account? Waarom doe ik dit nu? Waarom heb ik hem niet eerst erbij geroepen? Nadat we deze vragen getackeld hebben komt hij binnen en geeft aan de mailbox wel even op te schonen. Nu is dit een terugkerend probleem want dit doet hij geregeld en omdat hij de mails niet belangrijk vind ben ik geregeld veel info kwijt. En het startsein voor een escalatie is gegeven. Ik lijk die welbekende meneer uit de 2e Wereldoorlog wel. Ik behandel hem als een mongool. Niets lijkt meer tot hem door te dringen. Het uitleggen over het waarom ik bepaalde dingen doe is uit den boze. Willie heeft niet door dat hij zichzelf tegenspreekt. Ik moet hem niet behandelen als mongool want hij is geen klein kind maar in dezelfde zin spreekt hij uit dat ik rekening moet houden met hem want HIJ heeft het aan zijn hoofd. Een gebed zonder eind. Willie is naar boven en ik blijf express even wat langer beneden. Als ik bovenkom is Willie druk met de silent-treatment. Ik weet dat hij zich bewust is van mijn aanwezigheid en ik voel dat hij met man en macht mij aan het negeren is. Soms probeer ik het gesprek opnieuw aan te zwengelen. Vandaag niet. Ik draai me om en val in slaap. Dit gaat de laatste jaren best goed. Het hele idee van niet boos gaan slapen gaat in dit huis jammer genoeg niet op. De volgende ochtend staat Willie in stilte op. Ik ook en doe mijn ding. Vandaag vertrek ik op mijn jaarlijkse vriendenweekendje. My god, die timing had niet beter gekunt! In stilte volgen we allebei onze ochtendroutine. Ik sta in de keuken als Willie terugkomt van zijn fiets uit de schuur halen. “Zie ik je dadelijk nog?” vraagt hij met een norse stem. Hij zal in de Trello (de app waarin ik de “wie-wat-waar” en zijn taken/afspraken heb gezet) wel gelezen hebben een tot de constatering komen dat ik het  hele weekend weg ben. Ook deze wetenschap kan Willie’s humeur/bui verklaren. Hij vindt dat namelijk wel heel lastig, al doet hij voorkomen van niet.  “Nee, dat denk ik niet” zeg ik. Hij merkt wel aan mij dat er nog iets onuitgesproken is. In het voorbijgaan drukt hij een kus op mijn wang en mompelt sorry, alsof hij een brood bij de bakker besteld. “Serieus? Is dit jouw manier van sorry zeggen?” “Ja” zegt hij, “dit zal niet de laatste keer zijn hoor”. Nou ik ben vast voorbereid. Het houdt dus nooit op.

Toen ik een tijdje terug als ruime 8-ponder ter wereld kwam hadden we niet kunnen vermoeden dat, nu even terugkijkend, gewicht zo'n grote rol in mijn leven zou spelen. Mijn ouders waren beide slanke mensen met een gemiddelde lengte (mijn vader was op zijn hoogste punt 1,89 en mijn moeder 1,78). Niet echt klein te noemen. Maar goed, ik kwam dus met een ruime 8 pond en +-51 cm ter wereld. Een blakende gezonde baby. Maar de baby-vetjes verdwenen niet, deze bleven ook in mijn peutertijd volop aanwezig. Mijn kinderen noemen mijn armen op de jeugdfoto's niet voor niets bolletjes-armen door de plooien in mijn armen die lijken op de bolletjes broodjes in een zak. Het consultatiebureau had blijkbaar ook hun zorg geuit want zo kwam ik, getuige een voedingsschema van vroeger, als 2 jarige op een dieet te staan. En zo werden dan ook al snel de eerste verschillen tussen mij en mijn zus duidelijk zichtbaar. Waar zij zich ontwikkelde als lang en slank, kreeg ik naarmate ik opgroeide altijd te horen dat ik volslank was. Volslank is dan de term die mijn ouders hier liefkozend voor gebruikte, mijn klasgenootjes waren soms iets minder aardig want het woord dik is natuurlijk ook meerdere malen gevallen. Tijdens de gym werden deze verschillen in onze ontwikkelende lichamen confronterend duidelijk. Op de lengte op de lijn bij de gym staan leverde mij gelukkig altijd een tweede plek op. Naast het langste en dunste meisje van de klas, dat dan wel weer. In de klas deden de meiden geregeld een bovenbeen meting. Dan moest je je been plat op de stoel leggen, en waar mijn bovenbenen in platte stand ruim de helft van de zitting bekleedde, waren de andere beentjes natuurlijk veel dunner. Thuis lette mijn ouders altijd goed op wat ik at. Er was niet veel snoep en snaai en als we dat wel aten waren dat afgebakende porties. Op verjaardagen was ik veelal bij de tafel te vinden waar al het lekkers was en hoorde ik toch echt meestal de stem van mijn vader om duidelijk te maken dat ik daar wel even weg kon gaan. Doseren, maat houden, grenzen stellen is blijkbaar niet is wat ik van jongs af aan zelf in de hand had. Net zoals iedere puber zijn onzekerheden heeft was dit een van mijn onzekerheden. Maar er brak ook een nieuwe tijd aan. Een tijd waarin ikzelf meer keuzes ging maken wat ik wel en niet zou eten. Waar thuis de regels, met alle goede bedoelingen welteverstaan, wel strak waren kon ik nu zelf naar de supermarkt eten kopen met mijn eigen geld. En dat deed ik. Naar de Aldi op het Cassandraplein zakjes frietjes chips paprika kopen. En daar opeten want thuis mochten ze dit natuurlijk niet weten. Of tijdens tussenuren naar de Mac op het winkelcentrum. Kipnuggets met BBQ of een lekker hamburgertje kunnen altijd toch? Toen de tijd aanbrak van op mezelf wonen kreeg ik best een structuur en ik kookte ook echt mijn eigen potje. Soms kwamen vrienden mee-eten van een lekkere stamppot maar ook als ik alleen ging ik goed op een AVG-tje. Toen ik Willie leerde kennen was ik gewoon helemaal oke met mijn voorkomen. Mijn eiegen gewicht kwam wat op de achtergrond waar Willie's gewicht op de voorgrond kwam. Maar wat genoten we, niks was te gek en alles kon. Ik werd zwanger van Jorrit en doordat ik 25kg aankwam ging ik toch echt even over de 100kg heen. Hoewel ik heel hard roep dat kilo's me niet veel doen was dit wel even een Wow-moment. Want zeg nu zelf, 100 kg is niet niks. Toen Jorrit geboren werd had ik dan ook de illusie (let wel, ik was pas 23 en ik ben gewoon lekker naïef) dat de 25 kg dan ook gelijk verdwenen zouden zijn. Maar nee, er waren maar 13 kg eraf. Bij Tijmen kwam ik “maar” 16 kg aan, dus dat viel gelukkig mee. Ik heb toen zeker ook zeker wel beter opgelet. Dus ja, mijn gewicht jojot zeker wel. Een paar jaar terug zat ik in een wat vollere periode. Ik ging aan de gang met Weight Watchers. Ik heb altijd wel een soort van stok achter de deur nodig om gemotiveerd te blijven. Het was echter wel zonder echte fysieke ondersteuning, want de corona-crisis kickte in dus we konden niet veel meer qua contact of persoonlijke begeleiding. Maar dat gaf niets want het lukte. In 11 maanden was ik 15kg kwijt. Ik stopte, deed wat kleine aanpassingen hier en daar in mijn eetgewoonten en beetje beweging toevoegen en een kind kan de was doen. Twee jaar heb ik dat een beetje zo gelaten, maar stiekem kwamen er toch weer wat kilootjes aan. Om niet bij mijn beginpunt van toen te komen toch maar wat meer beweging. Oke, dan toch maar de sportschool. Een jaar lang hield dat mijn gewicht stabiel. Niets eraf, niets erbij. Dat was dan wel positief. En ineens kwam mijn coach op mijn pad. Gewoon via de socials bij iemand anders. Ben ik in de val gelopen? Sommigen zeggen van wel. Kost het veel geld? Ja, de producten van Herbalife zijn niet goedkoop. Maar voor nu werkt dit wel voor mij. Gaat het snel? Nee zeker niet. Mijn coach stopt veel veren daar waar het licht niet schijnt, ze geeft me tips en adviezen, ze geeft me feitelijke info over de producten en het menselijk lichaam. En het gaat me tot nu toe best makkelijk af. Maar, en die is er zeker wel, het grootste struikelblok wat ik ervaar is mijn omgeving. Bijvoorbeeld Willie, die vind dat ik doorsla, ik haal geen standaard koekjes meer in huis, de koelkast ligt vol met groenten en eiwitten. Volgens hem is dit allemaal onzin, als het allemaal ongezond zou zijn waarom wordt het nog op de markt gebracht etc etc. Eindeloze discussies. En even voor de duidelijkheid, ik eet echt nog wel een koekje, ik eet ook gewoon friet op zondag, maar ik heb alleen aanpassingen gemaakt. Wat zijn de belangrijkste dingen die ik heb geleerd: bewust en balans. En je moet toch altijd zelf doen waar jij je goed bij voelt, want de ene gezondheidscoach zegt dit, de ander weer dat. En helaas, soms spreken ze elkaar ook gewoon allemaal tegen. Eigenlijk allemaal mega verwarrend, zo'n gezondere levenstijl.

Nog nagenietend van mijn heerlijke weekendje weg naar Nice met ons team heb ik weer heerlijk kunnen nadenken. En terwijl ik op de fiets van de Franse berg zoefde dacht ik ja, dat ga ik eens met jullie delen. De laatste tijd ben ik namelijk erg druk in mijn hoofd met de rolverdeling van het leven. Iedereen, en hierin zijn geen uitzonderingen, heeft bepaalde rollen in zijn of haar leven. Sommige rollen krijg je, of je nu wil of niet, en sommige rollen kies je. Mocht je nu denken, waar heeft die vrouw het over? Nu, ik zal het je proberen uit te leggen. Als je geboren wordt ben je gelijk het kind van, het kleinkind van, het neefje/nichtje van, het buurkind van etc etc. Dat zijn al best veel rollen die je zomaar krijgt. En naarmate je ouder wordt kies je rollen: vriend van, collega van, werknemer van, ouder van... etc etc. En al deze rollen vragen iets van je. Er hangt een verwachtingspatroon aan vast. Maar omdat iedereen deze rollen op zijn of haar manier uitvoert kan je eigenlijk niet boos of geirriteerd zijn op de ander als de dingen ander gaan dan dat je zou willen. Sowieso denk ik dat je niet teveel hierover moet gaan nadenken want dan krijg je bijna een burn-out van al die verwachtingen van iedereen. Ik probeer altijd een goede balans te vinden in al mijn rollen die vervul in het leven. En daarbij schiet ik soms zeker te kort. Want ook ik kan niet alles. Als ik een periode het druk heb met mijn niet altijd stabiele thuis, kan ik bv bij de scouting niet altijd alles aanpakken zoals ik dat zou willen. In mijn rol als werknemer is wel fijn dat ik mijn werk naar behoren kan uitvoeren want de werkgever verwacht natuurlijk dat ik mijn werk goed doe, en, niet geheel onbelangrijk, ik wordt betaald voor mijn  werk. En weet je, ik heb gelukkig een hele fijne baas waarbij, als er nood aan de man is veel te bespreken en regelen is maar toch, dat wil je liever niet. Ook in mijn rol als moeder leer ik iedere dag bij. Tuurlijk zijn er boeken over het moederschap maar ik denk dat je met liefde een heel eind komt. Met onze jongens heb ik natuurlijk altijd de beste bedoelingen. Of deze altijd gewaardeerd worden dat weet ik niet. De keuzes die ik als moeder voor onze jongens heb gemaakt zijn in ieder geval altijd uit liefde en met de beste intenties. De tijd zal uitwijzen of dit ook zo ervaren wordt door de mannen. In mijn rol als dochter probeer ik er ook gewoon vaak te zijn. Op moeilijke momenten maar zeker ook op de feestmomenten en het liefst ook de gewone momenten. Want deze zijn net zo belangrijk om dan bij elkaar te zijn. In mijn geval zijn dat twee locaties waar ik deze rol vervul, dus dat is soms wel meten en wegen. En komt dat altijd uit in mijn privé? Nee zeker niet maar er is gelukkig in voorgaande jaren altijd een mouw aan te passen dat ik op veel plekken erbij kon zijn. En mijn rol als schoondochter (al mag ik dat niet zo noemen van Annie), je merkt toch dat die rol er soms bij in schiet. Mijn schoonzus pakt al deze taken voor haar moeder met verve op. Door Willie's NAH staat zij hier vrij eenzaam in en dat is niet fijn. Maar als er nood aan de man is zijn we natuurlijk bij. Dit wordt ons, naar ik weet, niet kwalijk genomen maar het voelt niet altijd even lekker en eerlijk. En dan nog een belangrijke rol als vrouw van Willie. Bijna 13 jaar lang kon ik deze rol zonder al teveel kleerscheuren uitvoeren. Na deze 13 jaar samen ons leven leiden kwam er behalve “vrouw van” ook “mantelzorger van” bij. En geen haar op mijn hoofd die deze rol zou laten gaan en het ene moment weegt deze rol zwaarder dan het andere moment maar de rol “vrouw van” is dan vaak wel naar de achtergrond. De zorg staat altijd voorop. En als je dan daar weer lang over nadenkt is dat een confronterende gedachte. Want wat zou ik graag meer de rol van “vrouw van” willen zijn. Maar ook ik ben veranderd door wat ons is overkomen. Het zorgknopje krijg ik niet uitgezet. En heel soms, als ik dat toch eens probeer dan voelt het toch anders omdat Willie nu eenmaal ook veranderd is. Poh, dus het is nogal wat, met al die verschillende rollen. Tijdens het maken van elke blog surf ik ook een beetje op het internet. Wat staat daar allemaal over de hersenspinsels die ik op dat moment heb. Zo ook bij deze blog. En wat blijkt? Ik ben niet de enigste die dit een bere-interessant onderwerp vind. Zo ook blogster Iris Slabbekoorn. Tot nu nog nooit van haar gehoord maar zeer de moeite waard. Iris Slabbekoorn heeft aan de hand van psycholoog Donald E. Super haar 8 levensrollen in een taartvorm, een zogenoemde pie-chart, gegoten om zo overzicht te krijgen en balans te creëren. Super interessant om eens te doen. Ikzelf heb het nu nog niet gedaan maar als de tijd daar rijp voor is gaat dat zeker wel gebeuren. Hieronder staat de link voor als je eens wil kijken naar hoe dat dan eruit ziet op de blogpagina van Iris. Voor mij is het nu gewoon oke en rol ik gewoon nog even lekker door.

Ik wil jullie meenemen in de wondere wereld van NAH. Want dat dat een wondere wereld is staat vast. Voordat Willie NAH kreeg was ik me er totaal niet van bewust wat de hersenen allemaal doen. Ons leven liep, Willie en ik gingen goed, de jongens gingen goed. We hadden het prima op de rit. Toen Willie in het ziekenhuis kwam, zei een van de verpleegsters van de IC (ik weet het nog als de dag van gisteren want zij boorde in 1 klap al mijn hoop zo de grond in) dat als Willie hier uit zou komen, als, dan zou ik een hele andere man terug krijgen. Ik dacht letterlijk, wat lul jij? Jij kent Willie nog niet. Die gaat dat niet laten gebeuren. Maar die woorden hebben nog zo lang door mijn hoofd gespookt. Want zij, als de professional die had daar natuurlijk kijk op heeft met haar kunde en expertise, heeft natuurlijk gelijk gekregen. En toen Willie alweer een tijdje thuis was zijn we nog meerdere keren bij de IC (en alle andere afdelingen) op bezoek geweest. Voor zijn verwerking maar ook voor die van mij. Tijdens een van die keren kwamen we haar ook tegen en heb ik haar verteld dat ik toen echt wel even uit het veld geslagen was. Zij gaf aan dat ze dat nodig vond want ik was te positief, te hoopvol, volgens haar. Op dat moment dat ze dat zei konden ze Willie niet eens alleen laten omdat hij zo kritiek lag. Dus achteraf begrijp ik haar wel, toen totaal niet. Ik dacht alleen maar wat een ongelofelijk pessimistische, ongezellige, nare vrouw.