Ik ben even aan het worstelen. Misschien kan je het ook stoeien noemen. Stoeien hoe ik mijn gedachtes, zonder oordeel naar de ander, kan ventileren. Er gebeurt zoveel waar ik geen controle over heb. Ik merk dat ik het soms moeilijk vind om de blogs bij mezelf te houden. Soms snijd ik wel eens een onderwerp aan waar Willie, Jorrit of Tijmen mee te maken hebben. Ik overleg dan met hen, soms schaven we wat aan de tekst en soms is dat niet nodig. Maar de gebeurtenissen in mijn leven gaan natuurlijk verder dan alleen mijn gezinsverhalen. Familieaangelegenheden, vrienden perikelen, werksituaties, noem maar op. Aangezien het is natuurlijk nooit mijn opzet om het verhaal van iemand anders te delen (want dat is natuurlijk aan de persoon zelf om te kiezen, hoe en met wie er gedeeld wordt) overkomt me dit soms zeker wel. En ik denk iedereen dit dagelijkse basis wel eens overkomt. Als je een gesprek met iemand voert is die grens flinterdun. Al snel heb je iets over iemand anders verteld. Zonder opzet, zonder achterliggende gedachte. Maar hoe zou je dat dan anders kunnen doen? Hoe doe je dat als vele levens in verbinding staan met elkaar? Dat vind ik dus nogal een ingewikkelde opgave. Zowel in gesproken als geschreven communicatie. Het schrijven van een blog is mijn manier van mijn gevoel uiten. Ik omschreef het eerder al eens als therapeutisch. Maar hoe kan ik mijn gedachtes delen als ik niet alles kan en mag delen omdat ik iemand anders hiermee ook tentoonstel?
Het ontzettend veel delen met de buitenwereld is mijn manier om, klinkt misschien wat dramatisch, me staande te houden. Zou dat anders zijn als ik nog wel alles met Willie kon delen? Dat denk ik wel, want ik ben pas echt veel gaan delen nadat Willie in 2013 in het ziekenhuis lag. Dat ons leven niet gangbaar of stabiel is weet ik inmiddels al een tijdje. De dooddoener "bij wie wel" popt dan al gelijk op. Soms kan ik prima tegen dooddoeners, ik ben niet roomser dan de paus, ik maak ze zelf ook, maar soms wil je dat gewoon niet horen. Van de week kwam ik een gedichtje tegen en dat sprak mij erg aan want herken dit gevoel zeker wel.
Hoe laat je los wat je wil houden,
Hoe accepteer je een gemis,
Hoe neem je afstand van het oude,
Wanneer het nieuwe eenzaam is?
Dus het delen verzacht mijn eenzaamheid in de ongelijkwaardige relatie die Willie en ik helaas hebben maar haalt de eenzaamheid zeker niet weg, want uiteindelijk weten mensen pas wat het is als ze er zelf middenin zitten. Theoretisch weet men wel wat NAH kan veroorzaken maar er echt mee leven, op dagelijkse basis, 24/7 dat weten alleen de mensen die een NAH-er in hun gezin hebben. En de daarmee gestelde grenzen, die iedereen voor zichzelf heeft bedacht in het leven staan daarbij op losse schroeven. Nu is er hier een nieuwe ontwikkeling in mijn 13 jaar leven met de NAH van Willie. Voordat ik daar ben even wat achtergrondinformatie om een breder beeld te scheppen van waar mijn opvattingen vandaan komen. Ik ben opgevoed met een zelfstandige inslag. Op mijn 17e mocht ik alleen in de flat van ons pap blijven en runde daar mijn eenpersoonshuishouden voor een paar maanden. Toen was ik klaar met school en overbrugde ik de schoolvakantie bij ons moeder op vervolgens een paar maanden op kamers te gaan. Voor mezelf kunnen zorgen stond hoog in het vaandel. En voor mezelf opkomen ook. Dus als je een relatie krijgt zijn er bepaalde dingen waarvan je weet dit is mijn grens en daar gaat de ander niet overheen. Maar wat als dat dan toch gebeurd? Willie is dus mijn grens over gegaan. Hij is fysiek met me geworden. Een grote dikke grens. Willie weet dit natuurlijk en is helemaal geen agressieve man en dit is dan ook nog nooit eerder voorgevallen. Uit boosheid en pure onmacht heb ik wel al geregeld dreigende bewegingen en scheldkanonnades geïncasseerd, dat alles is me inmiddels wel bekend. Maar dit? En nee het was niet hard, niet in mijn gezicht, niet bont en blauw, maar in boosheid met veel woede en een ijskoud gezicht stompte hij me op vol op mijn schouder. Pure woede en frustratie, 1000X vergroot door de NAH, maar hij deed het wel. Mijn hoofd maakt dus overuren. Zeker toen het net gebeurde. Mijn grens is over gegaan. Ga ik nu weg? Gaat hij nu weg? Gaan we scheiden? Gebeurt dit echt? Waar stopt mijn begrip voor de NAH en trek ik een streep? Wanneer mag ik dat doen? En wat als ik nu wel blijf, geef ik dan een signaal dat ik dit accepteer? Hoezo moet ik mijn grenzen constant bijstellen? Gooi ik 25 jaar samen weg? Je begrijpt…ontzettend veel overuren in mijn hoofd. En zoals altijd een open boek. Ja ik deel dit. Zowel hier op papier, als mondeling op de plekken waar dit toevallig en soms niet toevallig ter sprake komt. Mijn uitlaatklep. De psycholoog waar we toevallig een week later al een afspraak hadden vanwege Tijmens traject bevestigde dit. En complimenteerde me met deze openheid. Dat steunt me. Dit is mijn kracht. Open en delen. En ja dat natuurlijk brengt dat soms ook ongemak met zich mee. Iedereen weet het dan, iedereen bekijkt ons anders. Willie vindt dit echt mega lastig maar laat me wel. Hij vindt het vreselijk als mensen hem nu anders bekijken, anders behandelen of hem als de boeman zien. Dit is ook niet om hem in een kwaad daglicht te zetten. Nee niets van dit alles. Maar ik moet het kwijt. Ik moet het kwijt voordat we gaan doorpakken. Want nee, ik ga nu niet weg. We gaan werken, hard werken. Zoals het er nu uitziet stappen we een traject in om het voor ons vieren beter te maken. Onze dynamiek maar zeker ook Willie’s woedemanagement.
Als je overweegt te stoppen,
Geef je dan niet meteen gewonnen,
Maar probeer je te herinneren,
Waarom je destijds bent begonnen.
Reactie plaatsen
Reacties
♥️