Vakantie! Heerlijk! Wat kijken we toch altijd uit naar deze periode! Zon, zee, relaxen! Velen zeggen er altijd aan toe te zijn. Maar hoe lang we er altijd naar uitkijken, hoe snel gaat die periode dan weer voorbij. Vakantie betekent voor velen weg gaan, de rust opzoeken, andere plekken ontdekken, het dagelijkse leven ontvluchten. De niets moet en alles mag mentaliteit. Sommigen kiezen ervoor om door te werken, te vertrekken en daarna gelijk weer aan het werk. Anderen doen dit niet en kiezen voor een 50/50 insteek, even weg en een beetje thuis. Maar hoe je het ook went of keert, iedereen houdt ervan de vakantieperiode met het gezin door te brengen. Oke, er zullen nu mensen dit lezen en zeggen dat ze een uitzondering zijn en een hekel hebben aan de vakantie en dat mag ook. Ik ga met mijn opmerkingen uit van de meerderheid, uitzonderingen zijn er nu eenmaal altijd en overal. Enfin, hier in huize Boon keek ik ook reikhalzend uit naar de vakantie. Even lekker niks. Jorrit had ons vorig jaar al duidelijk gemaakt dat hij nu toch echt niet meer met ons mee op vakantie zou gaan en Tijmen, die dit had aangehoord, had zijn eigen plannen ook al snel gemaakt. Het idee alleen al dat hij alleen met ons opgescheept zou zitten trok hem echt niet aan. Dus de jongens hadden hun eigen plannen gemaakt. Ik begrijp dat dit heel normaal is en helemaal prima maar toch een soort van empty nest syndroom hier. Mijn brein ging dan ook eens goed nadenken. Wat gaan wij doen? Gaan wij samen dan wel? En hoewel dat voor de meesten koppels een logische keus (tuurlijk ga je dan samen weg) zou zijn voelt dat voor mij minder logisch. Wie doen we daar een plezier mee? Op vakantie gaan heeft nl bij ons ook net wat meer voeten in de aarde. In een eerdere blog heb ik dit vast al eens benoemd. Qua boeken, betalen, regelen, plannen, inpakken, etc, etc, alles regel ik. En dat is prima natuurlijk. Want ik zal niet ontkennen dat het ook voordelen heeft om de regelaar te zijn, ik heb immers dan de touwtjes in handen. Maar het houdt niet op, er is geen pauzeknop, het gaat door, ook als we daar zijn. Hoe Willie ook geniet van het weg zijn, het geeft hem ook veel ruis, geen houvast. Zijn hele structuur is verdwenen, zijn oriëntatie wordt op de proef gesteld, zijn incasseringsvermogen, alles eigenlijk. En daarmee wordt dus automatisch ook mijn geduld getest. Want waar thuis al veel op mij geleund wordt is dat op vakantie nog meer. Alles wordt aan mij gevraagd natuurlijk. Van waar hij heen moet lopen, waar zijn spullen liggen, waar de spullen in het huisje liggen, de route, wat het plan is, “hoe heet het hier ook al weer?” etc etc. Dus als het doel rust is op vakantie dan gaan we hier enorm aan voorbij. Thuis is voor Willie soms al ingewikkeld genoeg met alle randzaken in het leven. Dus mede daarom kiezen we er al jaren voor om meestal niet langer dan een week weg te gaan. Zo hadden we voor de jongens wel een vakantie gevoel en was het redelijk behapbaar voor Willie. De andere reden blijft natuurlijk onze portemonnee, dat speelt ook altijd wel een rol. Dit jaar ook hoor, de uitgaves van dit jaar en uitgaves die er nog aan zitten te komen spelen bij het maken van deze keus ook mee. Dus doordat de jongens hun eigen pad hadden gekozen maakte het voor mij makkelijk om te zeggen dan gaan wij gewoon niet. Maar goed, dat voelde dan toch ook niet helemaal oke. Dus hadden we besloten om 2 nachtjes naar Friesland te gaan in een B&B. Even eruit, niet te ver, niet te lang en dat werkt voor ons heel goed. We hebben het heerlijk gehad en de toerist in eigen land uitgehangen. De jongens thuis met Cooper. Win win. Maar toch mis ik het samen met de jongens weggaan wel hoor. Eens kijken hoe we dat volgend jaar gaan aanpakken. En de rest van de weken thuis heb ik heerlijk aangerommeld. Jarig geweest, Tijmen weggebracht en gehaald bij Schiphol. Mijn oma bezocht. Op kampbezoek in Brugge geweest. We zijn met zijn vieren nog even een dagje naar België geweest, naar een mooie dierentuin die Jorrit ons graag wilde laten zien. Lekker gewandeld met zijn vieren, hier in de mooie Kampina maar ook met een vriendin de Drunense duinen onveilig gemaakt. Ik heb wat kleine klusjes thuis gedaan, ik heb een boek gelezen. Ik heb wat regelwerk gedaan, want ja er komt altijd wel wat ad hoc op mijn pad en wat een heerlijke insteek is, als het vandaag niet gebeurd dan doe ik het morgen wel. Voor mij dan dus ook geen vakanties die de hele vakantie opslokken. Ik geniet en hou er ook echt van om deze vakantiedagen te gebruiken om ook dingetjes die zijn blijven liggen aan te pakken. Dat geeft voldoening hoor. En nu de laatste uren van mijn vakantie wegtikken ben ik een beetje weemoedig, want het zit erop. Maar als ik morgen weer naar de boerderij rijd ben ik ook gewoon weer blij om in het ritme te zitten. Iedereen weer te zien en gewoon weer terug naar de structuur! Op naar de volgende vakantie. Ik denk dat ik eraan toe ben.
Reactie plaatsen
Reacties