Ik zie je

Wat een mooie bijkomstigheid van deze blog is zelfreflectie. Dit werkt voor mij ontzettend goed om de zaken die in mijn leven spelen goed tegen het licht te houden. En de zelfreflectie komt soms ineens geheel onverwacht tot mij. Zo ook afgelopen vrijdagavond. Na het werk moest ik nog even naar de Action. Het waarom ik naar de Action moest zou zo een hele nieuwe blog kunnen worden maar voor nu beperk ik me tot dit verhaal. Al een poosje ben ik bewuster aan het leven. Daarmee bedoel ik, ik let wat meer op mijn eten en ik let wat meer op mijn beweging. Ik probeer daarbij zeker mijn bourgondische inslag niet te verliezen en tot op heden gaat me dat goed af. Ik kies bewust wat ik eet en stop niet zomaar alles iedere dag in mijn mond. Dus bij feestelijke gelegenheden eet ik taart, nootjes, chips en alles wat je je daarbij kan voorstellen, maar dit doe ik dus niet meer op “gewone” dagen en aan de andere kant probeer ik dus echt meer te bewegen. Dus heb ik, tegen alle verwachtingen in, ook hardloopschoenen gekocht en gebruik ik ze dus ook echt. En eerlijk is eerlijk, dat gaat best prima. Leuk is niet het juiste woord, want dat vind ik het nog niet, maar achteraf ben ik wel trots. Dus daar doen we het maar voor. En zo houd ik, net als veel mensen, ook mijn stappenteller bij. Soms is dat wel een psychische mindfuck maar zodra ik mezelf ook gun dat een keer de 10.000 niet halen ook oké is, is dat weer goed. Uiteindelijk gaat er daar niemand dood aan. Dat is over het algemeen mijn graadmeter voor stress of paniek. Nou ja, eigenlijk voor het hele leven. Dus als dat niet aan de orde is zitten we gewoon goed. Maar na dit allemaal gezegd te hebben, als achtergrondinformatie zeg maar, terug naar het verhaal. Omdat vrijdag die stappenteller nog wel een boost kon krijgen besloot ik dan ook om dit te voet te doen. Lekker weer, even de werkdag laten bezinken en gewoon gaan. Onderweg zie ik in de verte een jongeman in een scootmobiel rijden. Terwijl ik de richting van de jongeman op loop zie ik dat deze zijn scootmobiel draait en mijn kant op komt. Hij passeert me niet maar spreekt me aan. Als ik goed naar de jongen kijk zie ik dat zijn lichamelijke beperkingen maken dat hij in deze scootmobiel rijdt. Ook is zijn spraak aangetast en lijkt het of hij slechthorend is. Hij vraagt of hij me wat mag vragen. Ik sta de jongeman vriendelijk te woord. Hij wil met me praten en wandelen en rijdt vervolgens een stukje met me mee. Hij kijkt wat schichtig om zich heen een verder dan de vraag of hij met me mag praten komt hij niet. Hij wil wat meer privé merk ik. In het kader van zelfkennis ben ik me bewust van het feit dat ik erg goedgelovig, tegen het naïeve aan in het leven sta. Maar besef me natuurlijk dat dat niet is wat ik ga doen. Maar ik blijf gewoon beleeft want wil hem niet voor zijn hoofd stoten en leg hem kalm uit dat hij wat hij wil zeggen gewoon hier en nu kan doen. Zachtjes verteld hij dat hij vanavond naar het Baekelandplein gaat (voor de mensen die niet weten wat daar te halen is, hier zitten in Eindhoven de meisjes van plezier). Wat fijn voor je zeg ik. Maar hij geeft aan dat hij heel onzeker is of dat wel allemaal goed gaat. Ik merk dat hij ondertussen wat over zijn intieme zone wrijft. Ik besluit dat te negeren en dit gesprek richting een einde te sturen omdat ik nog steeds naar de Action moet. Hij geeft aan dat dat wel veel geld kost en hij dus niet weet of het allemaal goed gaat. Ik probeer hem uit te leggen dat de dames op het plein echt wel vaker met dit bijltje gehakt hebben en zij kundig genoeg zijn om hem een fijn tijd te geven. De jongeman blijft hameren op het feit dat hij niet weet of het goed gaat en ik merk dat ik denk dat hij me wil vragen om wat voorwerk te doen. Ik weet niet of dit zo is want echt duidelijk, in wat hij wil, is hij niet. Tijd voor mij om dus even wel goed duidelijk te maken dat ik hem niet kan, niet wil en niet ga helpen en benadruk dat vanavond op het Baekelandplein alles goed gaat komen. Bij deze rond ik het gesprek af want hij valt vaak in herhaling en ik dus ook. Terwijl ik wegloop geeft hij aan ontzettend van het vrouwelijk lichaam te houden en complimenteert mij met mijn achterwerk. Nu is de maat voor mij vol (ja nu al) en ik geef aan dat dit gesprek een andere wending neemt en dat dit erg ongepast is als iemand alleen maar een luisterend oor wil bieden. Hij biedt zijn excuses aan en scheurt er vandoor op zijn scootmobiel. Natuurlijk is dit gesprek, zo midden op straat, met een wildvreemde, over dit onderwerp, al uiterst ongebruikelijk te noemen, maar voor mij niet gelijk een no go. Ik help mensen graag, wordt graag aardig gevonden en vreemden spreken mij makkelijk aan. Maar dat heeft ook een keerzijde. Daardoor kom ik soms dan ook in situaties waar ik niet  makkelijk uitkom, waarbij ik de ander niet goed, op een aardige manier, duidelijk kan maken dat ik dit niet meer wil. Dit gebeurde vroeger op stap al, en zelfs laatst met carnaval in de kroeg. Ik heb dan vaak een beetje hulp nodig van wat duidelijkere vrienden van me. Maar goed, zij kennen mij ook allemaal en doen dit dan ook zonder pardon voor mij. Aardig zijn staat dan echt hoog in het vaandel bij mij. Ik houd niet van agressie, ik heb een hekel aan scheldpartijen, gemopper in het verkeer vind ik vreselijk en voor de goede lieve vrede geef ik vaak toe. Ik vind het fijn als anderen blij zijn met iets en als ik daar dan iets voor moet laten doe ik dat met alle liefde en plezier. Laat ik wel zeggen dat ik me in bovengenoemd verhaal me geen enkel moment, onveilig of bedreigd heb gevoeld. Ik heb me de hele tijd “in control” gevoeld. Het voelde goed om op deze dag, voor deze jongeman, met zijn onzekerheden, een luisterend oor te zijn. Dat hij gezien werd. Dat ik hem zag. Want dat is precies wat iedereen wil: gezien worden.

#doeslief