Jarig!

Ik ben bijna jarig. Bijna jarig zijn geeft mij altijd een moment van zelfreflectie. En deze maand mag ik 42 jaar worden en als ik dan dus even zo vrij mag zijn om te reflecteren op wie ik ben, kom ik al gauw uit bij woorden zoals enthousiast, vrolijk, positief, sociaal en nog een paar van deze prachtige termen. En dat klinkt wellicht een beetje gek om van jezelf te zeggen allemaal. Daar heerst toch altijd nog een soort van taboe op. En als ik het zo opsom dan voelt dat idd een beetje gek om te doen. Alsof ik mezelf op de borst wil kloppen van goh, wat ben je toch lekker enthousiast en sociaal. Daarom typ ik dit nu lekker veilig vanuit onze woonkamer vanachter de laptop. Ik wilde anoniem zeggen maar dat is natuurlijk gek omdat dit mijn persoonlijke open blog-boek is. Maar goed, even terug naar die termen dus. Deze en nog veel meer positieve termen krijg ik al 42 jaar te horen. Van jong tot oud in allerlei relaties tot mij. Dat vormt je en dat sterkt je. Terwijl ik eigenlijk gewoon maar wat doe. Ik denk er niet over na, dus om daar dan complimentjes voor te krijgen voelt gek, niet verdient ofzo. Kijk, mijn ouders hebben ook nooit onder stoelen of banken geschoven welke eigenschappen ze waarderen aan mijn persoontje dus dat is heel fijn. Aan support vanuit mijn oudernest geen gebrek. Al trekken die soms echt wel eens hun wenkbrauwen op bij sommige dingen die ik doe. De kunst voor hen is omdat dan te laten gebeuren. Op mee te varen, al zouden ze dat zelf dat nooit willen of doen. Maar ik ben me ervan bewust dat er voor sommigen mensen een dunne lijn naar aandachtzoekerig, overdreven, hysterisch is. Dat zijn in mijn optiek minder fijne benaderingen van mijn persoon. En ook die opmerkingen vormen je, en hoe complimenten je sterken zijn dit termen voor mij die me toch wel raken. Zoek ik dan echt de aandacht? Naar mijn idee gebeuren deze situaties altijd gewoon. Het is niet zo dat ik denk, zo nu pak ik de aandacht even. Ben ik dan hysterisch misschien? Ik heb het serieus opgezocht en er staat bij dat hysterie betekent dat "je de controle over jezelf kwijt raakt". Nou dat doe ik ook niet. Ik voel me totaal in control van mijn leven. I go with where the flow takes me. Maar hoe kan het dan zo zijn dat andere mensen mij zo anders zien? Ligt dat dan aan de ander? Zie ik mezelf verkeerd? Ben ik dan overdreven? Daar staat bij “zich in grotere mate voordoend dan de omstandigheden eisen”. Maar wie bepaald dat dan? Wie bepaald wat de omstandigheden eisen? En nu ik ouder wordt denk ik dan, ja dag, ik ga me daar toch totaal niets meer van aantrekken? Ik ben ik en daar ben ik blij mee. Maar helaas zo simpel werkt het dus niet. Vroeger toen ik een jaar of 15 was dacht ik altijd, later, als ik 30+ ben ofzo, dan weet ik alles wel. Dan heb ik alles op de rit, twijfel ik niet meer en weet ik hoe de wereld werkt. Maar nee hoor, dat werkt ook niet zo. De extreme onzekerheden en schaamtes die zijn zeker wel minder, maar nog steeds twijfel ik aan allerlei dingen en ik ben nu op een punt dat ik denk dit altijd wel een beetje zo blijft. En omdat ik de mening van een ander niet kan en wil veranderen is het voor mij een les hoe ik hiermee om ga. Mijn ouders zeiden vroeger altijd al, je kan niet iedereen te vriend houden. Je kan het niet voor iedereen goed doen. Best slimme mensen die ouders van mij. Dus kleine pre-verjaardagstip van mij blijf bij jezelf en leef en laat leven! Zijn er eigenlijk twee maar onthou: het zou maar een saaie bedoeling zijn als we allemaal hetzelfde zouden zijn.