Ik ga op vakantie en ik neem mee....

Ik ga op vakantie en neem mee…. NAH en diabetes.

Ja, dat is wat het is, want hoewel vakantie staat voor ontspannen, relaxen en chillen, deze 2 kun je nu eenmaal niet thuislaten. NAH en diabetes zijn er altijd bij, zij nemen geen vakantie. Super irritant want die twee hebben zeker invloed op je ontspannen, relaxen en chillen. De afgelopen 10 jaar zijn onze vakanties wel wat veranderd. Het jaar nadat Willie uit het ziekenhuis kwam zijn we een jaartje niet op vakantie gegaan. Alle vier gewoon thuis weer aarden met elkaar en de nieuwe situatie was in 2013 het grootste doel. Voor ons waren al die jaren voorafgaand aan Willie’s ziekenhuisavontuur op een camping, veelal in een kant en klaar tent, zon, met de auto, en als de jongens maar plezier hadden. We wilde onze jongens veel nieuwe plekjes laten zien. Dus voor ons niet jaren op dezelfde plek vakantie vieren maar nieuwe mooie plekjes van de wereld ontdekken, niet dat wij beiden hele reislustige types zijn maar wel gewoon mooie plekjes om aan de jongens te laten zien. Zij blij, wij blij. In 2014 gingen we met de familie, out of the box, met het vliegtuig naar Portugal. Superfijn om na het heftige jaar op vakantie te gaan met mensen die Willie van haver tot gort kennen en voor mij echt een welkome ondersteuning en afleiding waren. Maar net als ik moesten zij natuurlijk ook wennen aan de nieuwe Willie. Na de ziekenhuisperiode en de out of the box vakantie probeerden we met de nieuwe situatie ons oude vakantie vieren weer op te pakken. De afgelopen jaren gaat dit best wel goed. Voor de reis kijk ik welke bestemmingen alleen voor mij te rijden zijn en waar ik me prettig bij voel. Als dat is gebeurd kijk ik of de camping geschikt is voor Willie, niet te groot, niet te ver, niet te lang, niet te hoog. Daarna kijken of de geselecteerde campings natuurlijk ook leuk zijn voor de jongens. Natuurlijk hebben zij ook inspraak en laat ik ze meekijken en zoeken. En dan natuurlijk ook nadenken over de financiën want dat is natuurlijk ook veranderd in de afgelopen jaren. Dit jaar voelde het allemaal wat anders want zoals het hoort heeft Jorrit duidelijk aangegeven dat dit wellicht wel het laatste jaar is dat hij meegaat maar dit was dan ook het jaar dat hij mee zou kunnen gaan rijden. De zoektocht werd dus uitgebreid. La Bella Italia werd het dit jaar. En waar we inmiddels weten waar we rekening met moeten houden met de NAH was er nu ons eerste jaar dat diabetes bewust meeging op vakantie. Vorig jaar bleek diabetes als een stiekeme gast er al bij te zijn geweest en als ik nu de foto’s van die vakantie terugkijk is dat zo overduidelijk aan Tijmen te zien. Stom dat ik dat toen niet heb gezien. Gelukkig hebben we een heel fijn contact met het ziekenhuis en zij staan altijd open voor onze vragen over wie, wat, waar en hoe werkt dat eigenlijk met de diabetes in het buitenland. Dus al de onzekerheden over diabetes in het buitenland waren al snel getackeld. Medicijnpaspoort bij de apotheek gehaald, op internet gezocht naar de Italiaanse vertaling van diabetes, alle benodigdheden dubbel mee in de tas, genoeg naalden, extra sensoren, genoeg vingerprikstripjes, pakken met dextro en natuurlijk genoeg insuline, met coolpacks want dat is nodig anders gaat de werking verloren, een goede voorbereiding is het halve werk. Er ging een tas extra mee. Na nu 10 maanden bekend te zijn met de diabetes van Tijmen merk ik aan hem dat hij er wel klaar mee is. De nieuwigheid is eraf en vaak denkt hij, laat maar gaan, komt wel goed, doe ik zo. En zeker op de vakantie. Dus ja, onze stoere jongen moet af en toe wel even bij achter de broek aangezeten te worden om zijn bloedsuiker op de juiste peil te houden. Tijmen heb je je koeltasje bij? Tijmen heb je genoeg naalden? En dan, Willie ga je mee? Willie deze kant op…Waar ik Tijmen af en toe moet sturen is dat bij Willie ook het geval. Zo’n weekje vakantie is een aanslag op zijn energielevel, moe van de reis, moe van de indrukken en prikkels. Op zijn oriëntatie, waar staat onze tent ookal weer? Wat is de route naar het sanitair? Ik denk dat Willie op vakantie elke dag wel de weg is kwijt geraakt. Eigenlijk is zo'n vakantie een aanslag op alles. En weet je wat het is, hij wil zo graag mee, mee doen, erbij zijn. Maar iedere keer red hij het niet. En dit beseft hij zich ook. Waar liggen zijn spullen? Waar kan hij zijn telefoon opladen? Waar is zijn oplader? Waar is mijn agenda? Waar zijn mijn pillen? Waar liggen de onderbroeken ookal weer? En dat iedere dag weer. Ook zijn fysiek begon erg op te spelen. Door de NAH is zijn evenwicht ook niet meer je van het en met een nieuwe heup en een rotte knie is hij dus erg angstig om te vallen. In een land waar geen stoep recht is is dat best een uitdaging. Mede met alle trappetjes en onstabiele doorsteekjes nog meer uitdaging. Dat was erg confonterend vooral voor hemzelf. Zoals hij zelf aangaf is hij zichzelf behoorlijk tegen gekomen. Het verschil in wat hij wil en wat lukt is zo groot. Dat kan zijn hersenpan niet bolwerken en geeft geregeld een teleurstelling. Dus een weekje is voor ons meer dan genoeg. Weer gewoon lekker in onze eigen omgeving. En ook daar is Willie niet verlost van de NAH, op dagelijkse basis nog steeds 1001 vraagstukken die op ons afgevuurt worden, maar is wel in zijn eigen omgeving. En dat voelt dan toch een stuk stabieler voor Willie. En ondanks een andere manier van vakantie vieren heb ik genoten van de andere omgeving, van het weer, van het eten en van mijn gezelschap. Count your blessings. En dat doe ik.