Rouw

Rouw, je kan het op 2 manieren schrijven. Schrijf je het met een au dan kan je niet bereid vlees oid bedoelen. Maar rauw betekent ook ongezouten, onfatsoenlijk, ruig, en ruw. Een woord met een, in mijn optiek, niet zo’n vrolijke of blije betekenis. En dan heb je rouw met de ou. Verdriet, leed, treurnis en verslagenheid zijn dan woorden die oppoppen. Ook geen oppeppende betekenis. Ze kunnen zelfs gemixt zijn. Rauwe rouw. De dag dat ons pap zijn laatste adem uitblies veranderde mijn wereld. Omdat de gezondheid van ons pap maakte dat we wisten dat dit einde niet lang op zich zou laten wachten was heb ik me regelmatig proberen voor te stellen hoe zou dat dan voelen. Ik had het toch al bij Willie kunnen zien en voelen. Op 2 manieren zelfs. Aan de ene kant Willie’s verlies van zijn vader in 2005. En aan de andere kant de rouw om de oude Willie. Levende rouw. Willie is er nog maar ik mis de oude Willie. Die komt niet meer terug. Toen Henk, Willies vader, overleed dacht dat ik het wel wist. Ik was immers ooit zelf echt ook dierbaren verloren. Maar jongens wat had ik het mis. Het verlies van een ouder is wel even next level. Pas toen ons pap overleed besefte ik me dat ik helemaal niets, maar dan ook helemaal niets ervan wist. Verdorie 17 jaar na dato. Toch bizar hoe dat werkt. Het verlies van Henk voelde voor mij ook zwaar. Ik zag het verdriet en het gat wat geslagen was bij de familie. En Jorrit met 10 maanden al een opa minder die hij nooit zou leren kennen. En stel Willie en ik mochten nog een kindje krijgen dan weten Henk en de baby daar niets van. Hoe verdrietig. Ik stapte mee in de achtbaan van regelen waarbij ik me, als new kid on the block in de Boon family wat op de achtergrond hield want ik kende Henk immers pas 5 jaar. Daarna hebben wij als gezin opa Henk altijd bij onze activiteiten betrokken. Jorrit heeft wel honderden tekeningen naar de hemel gestuurd bij het strooiveld in Heeze. En later Tijmen natuurlijk ook. Het enige kleinkind dat opa niet heeft gekend maar bizar genoeg ontzettend op zijn opa lijkt. Met een aansteker de tekening aangestoken en de rook dwarrelde zo onze boodschappen en tekeningen naar boven. Een tastbare kinderlijke invulling van het omgaan met het gemis. Een mooie foto op een prominente plek in de woonkamer. De jaren verstreken en zo ook de tranen als we over Henk spraken. Een glimlach, een leuke anekdote of een herkenning in een van zijn kleinzoons is wat bleef. Ze weten inmiddels niet beter. Totdat mijn eigen vader overleed. Overspoelt door het gevoel van amputatie dacht ik ineens aan Willie toen. Hij voelde dat ook zo maar ik herkende destijds dit gevoel niet want ik had het immers nog niet meegemaakt. Willie is wat dat betreft niet echt een prater en helaas kan hij door zijn NAH niet meer bij zijn oude herinneringen. Maar als ik aan zijn lichaamstaal van toen denk is dat hetzelfde als wat ik nu met woorden op papier zet. Met het overlijden van mijn vader is ook Henk weer uit de kast gekomen. Hij is verhuisd van in de buffetkast naar naast de tv. Naast mijn vader. Iedere dag steken we daar een kaarsje aan. Naast de foto’s van onze vaders ook een beetje as. Bij Henk ligt er een fluitje bij, als gerenommeerd handbalscheids van weleer en bij ons pap een kleine pijp. Onlosmakelijk verbonden aan hem en daarbij mijn jeugd. Als ik mijn ogen dichtdoe kan ik het pijptabak nog ruiken. Ze kijken beide gemoedelijk de kamer in en houden een oogje in het zeil zullen we maar zeggen.

En dit gaat dan eigenlijk alleen nog maar over mijn eigen rouw. Als er iemand dierbaars komt te overlijden heb je dus met zoveel verschillende soorten van rouw van zoveel verschillende mensen te maken. Als ik me ergens op verkeken heb is het dat wel. Ik heb rouw op de achtergrond gezien. Mensen die zich bijna bezwaard voelde om ook in rouw te zijn. Maar ik heb ook echte rauwe rouw gezien. Strijdend voor wat voor wat voor die persoon zo belangrijk was om mijn vaders gedachtegoed op de been te houden. Daarbij, en ik bedoel dit niet vervelend of vingerwijzend, soms de anderen uit het oog verliezend. Poh dat is me een partij intens. Ieder heeft zijn eigen manier van rouwen en het is echt een kunst om dat in goede harmonie naast elkaar te laten zijn. Maar ik kan nu, vandaag precies 9 maanden later, terugkijken en denken dat het goed zo is. Als dingen anders waren gegaan had ik mijn vader zeker niet terug gekregen. Als dingen anders waren gegaan was de situatie niet anders geweest. Mijn vader heeft een mooi afscheid gehad zoals hij dat zelf zou willen met een vleug van ons erdoor. En ik kijk naar de foto’s en dompel ik mezelf onder in mooie herinneringen en de wetenschap dat ik een deel van hem ben. En dat is oke.