Zeuren of zorgen?

Dat NAH veel (onzichtbare) gevolgen heeft wordt vaak verteld. Maar hoe het echt is, hoe het echt voelt, dat kan iemand pas voelen als ze het ook meemaken. Soms vertel ik wel eens een verhaal en dan wordt er gezegd “o, maar dat zijn mannen” of “dat doet mijn man ook”.  Maar serieus waar, dat is echt anders. Daar ben ik voor 100% van overtuigt. En daar komt bij dat ieder hersenletsel bij ieder persoon anders tot uiting komt.

In huize Boon naderen we het najaar. De blaadjes vallen. En dat is hier steevast niet Willie’s beste periode. De maand oktober ervaart hij als heel naar. Een vinger erop leggen waar dat dan vandaan komt, kan hij niet. Dat de overlijdensdata van zijn broer en vader in deze maand vallen heeft er ongetwijfeld mee te maken. En als Willie niet lekker in zijn vel zit voel ik dat ook. Op dit moment werk ik voor Willie als een rode lap op een stier. Alles, maar echt alles, wat ik zeg trekt hij in twijfel, zeg ik verkeerd, gebruik ik de verkeerde intonatie voor of kan ik gewoon niet. Of het nu gaat om de witte was die buiten hangt. “Nee, dat is niet alleen witte was er hangt ook een licht blauw T-shirt bij” of de koppeling van de auto doet raar “nee hoor, zal wel aan jouw manier van rijden liggen, bij mij doet hij dat niet”. Een knoop aan een broek zetten, “nee dat kan zij niet”. Kleine dingen, maar wel honderden op een dag. Dat vergt een lange adem. Dus dat van die intonatie zal hij zeker en vast wel eens goed oppikken. Want ik wordt er ook moe van. Het is namelijk erg vermoeiend om alles 150x te herhalen. En niet alleen maar herhalen maar vriendelijk, alsof het de eerste keer is. Dat kan volgens mij niet. Ik weet dat ik dat in ieder geval niet kan. Willie noemt het “naggen” wat ik doe. Dat is een Engels voor zeuren. In mijn optiek zorg ik voor hem. De rol van zijn mantelzorger kreeg ik tien jaar geleden te vroeg erbij. Maar goed, bij Willie is er natuurlijk een dubbele “onzichtbare handicap” aan de hand. Maat houden. Grenzen stellen. Keuzes maken. Dit alles zeker sowieso maar zeker ook m.b.t. tot eten. Zegt zijn diëtist je mag jezelf in de week echt wel een “ongezondere keus” gunnen. Terecht dan doet hij dat. Tuurlijk, als je al tien jaar zo knap op gewicht blijft na de gastric bypass dan mag dat zeker. Maar Willie met een gat in zijn geheugen doet dat dan veel vaker dan de bedoeling is. Ik zie dat. En ik zeg echt niet bij de eerste plak suikerbrood “zou je dat wel doen?”. Wel als ik na een halve dag zie dat het suikerbrood al voor de helft op is. Boos zuchtend zegt hij dat ik dan aan het naggen ben. Als er twee kuipjes boter binnen een week op zijn terwijl Willie alleen boter eet en ik dat zeg als hij mij vraagt nieuwe te halen zegt hij geïrriteerd zuchtend dat ik aan het naggen ben. Dit zijn twee kleine voorbeeldjes maar dit gebeurd iedere dag, week, maand, jaar weer. Keer op keer. In mijn optiek zorg ik voor hem dat hij de juiste keuzes maakt, in zijn optiek zeur ik en beperk ik hem in zijn zelfstandigheid. Het is altijd wikken en wegen. Ik twijfel echt niet aan mijn eigen intenties. Ik sta sterk in mijn schoenen en laat meestal Willie’s woeste woorden van me afglijden want zoals ik vroeger al tegen onze jongens zei, dit is niet papa die dit zegt, dit doet de NAH. Maar natuurlijk doet het pijn. Natuurlijk het confronterend. En soms, heel soms, als ik het toelaat, voel ik me heel alleen en verdrietig. En als ik dan naar mijn slapende Willie naast me kijk denk ik, ik kan het je niet kwalijk nemen. Dus dinsdag gaan we gewoon weer even kletsen bij de huisarts. Er is geen hapklare oplossing en gevoel gaat in een golfbeweging maar praten helpt, schrijven helpt dus dat doen we.