Gekke tijden

Gekke tijden. Komt het omdat de blaadjes vallen? Komt het omdat het weer sneller donker is? Komt het omdat we net uit Willie's emotionele oktobermaand zijn? Of gewoon omdat ons pap zijn dag er aan zit te komen? Of misschien wel een mix van dit alles. Over 9 dagen is ons pap al een jaar dood. Al een jaar niets meer kunnen delen. Al een jaar geen nieuwe herinneringen met hem kunnen maken. Een jaar om in het nieuwe nu te leven. Zonder hem. Dat is gek. Qua rouw merk ik dat ik op een goede plek voor mij zit, dat ik vooral dankbaar ben. Ik vooral de mooie, leuke en grappige dingen voel. Boven het gemis en verdriet. En dat is fijn. Ook wel moeilijk omdat iedereen zijn of haar eigen rouw heeft en dus niet op dit level zitten. Daar zullen we met elkaar toch uit moeten komen. En dat is af en toe best lastig. En soms komt het verdriet toch onverwachts even langs. En dat is ook goed, zo stond ik van het weekend bij Suzan en Freek en deden zij hun mooie versie van Papa, van Stef Bos. Altijd al een prachtig nummer gevonden maar nu voel ik die meer. En ja dan komen de tranen, midden in een vol Ziggo Dome. En dat is ook hoe het is. Een aai en een kus van mijn lieve collega's met wie ik was en het volgende nummer dans ik weer gewoon mee. Zo gaat dat.

In combinatie met het dagelijkse leven in huize Boon met Willie op dit moment is dat wel af en toe intens. Willie heeft het zelf erg zwaar. Dat zie en merk ik aan alles. Zijn algehele gestel gaat achteruit. Is ook bevestigd door de neuroloog begin van dit jaar. Het heeft zelfs een naam kwam ik een tijdje terug achter. Dat heet het Brain-ReAdapt effect. Als mensen ouder worden gaan hersenen ook minder goed werken. De hersenen van Willie met zijn NAH zijn minder goed in staat dit tegen te gaan. Het zou kunnen komen omdat de hersenen van Willie met zijn NAH extra hard moeten werken omdat er beschadigingen in de hersenen zijn. Sneller moe en overprikkeld, minder overzicht, moeite met meerdere taken tegelijk, alles waar Willie al zo'n last van had maar dan versterkt. Kort door bocht betekent dat hij wordt sneller oud wordt. Fysiek loopt hij elke dag tegen meer uitdagingen aan. Zijn heup, zijn evenwicht en stabiliteit, zijn gewicht, zijn artrose in zijn handen, allemaal vervelend. Maar dat hoofd toch wel het meest. De gaten in zijn vergiet worden groter en hij weet het. En des te meer gaat hij zich ertegen verzetten en des te meer werkt dat averechts. Laatst wist hij niet hoe de scanner van de supermarkt werkte. Hij wist niet hoe hij de scanner uit het apparaat moest halen, hij wist niet meer hoe dat dat scannen werkte en hij was de hele route door de supermarkt vergeten voor wie hij aan het scannen was, voor ons thuis of voor de scouting. Boos tegen mij, want ik moet hem dat ook goed uitleggen en ik moet normaal op die vragen reageren want ik weet toch dat hij het aan zijn hoofd heeft, dan moet ik hem zo wel behandelen. En als ik hem zo behandel, moet ik hem weer niet zo behandelen want hij is, en ik citeer, geen mongool. Hij is moe van het verzet. Slaapt onrustig en is niet even gezellig. Voor een ander natuurlijk wel, maar thuis laat hij dat masker vallen en ligt alles aan mij. Ik reageer niet begripvol, mijn intonatie is geïrriteerd, ik verwacht teveel van hem. Een terugkerend feit wat in een golfbeweging al jaren zo gaat. En ik WEET dat hij voornamelijk baalt van de situatie en zichzelf maar het VOELT af en toe echt niet zo. Zo onredelijk, zo onterecht, zo oneerlijk. Voor ons allebei en dat is echt wel eens killing. Hoe hou je het vol? Met stip op 1 de vraag die mij het meest gesteld wordt. Geen idee. Het gebeurt. Natuurlijk is de wetenschap dat we er beiden niet voor gekozen hebben een grote graadmeter in deze. We dragen hier allebei een megalast. Dat en het feit dat we ondanks alle vooroordelen voor elkaar gekozen hebben, inmiddels 23 jaar waarvan er 21 getrouwd is natuurlijk ook zo. In liefde, in voor en tegenspoed en in ziekte en gezondheid. Dus dat doen we. We maken er het beste van met elkaar. Willie leeft op van gezellige uitjes. Samen met mij heeft hij ze het liefst. Maar gezellige uitjes waar Willie van opleeft zijn zooooo lastig voor mij. Willie heeft het helemaal lekker naar zijn zin, drankje erbij en onbezonnen gekkig ouwehoeren. Voor mij werkt dit averechts. Ik kan de zorg voor hem niet meer los zien. Zijn grenzeloze onbezonnenheid geeft mij juist meer toestanden. Hij weet niet meer wat hij doet en zegt en vindt alles grappig. Heeft geen overzicht over de consequenties en gevolgen en kan ze dus ook een dag later niet oplossen door de NAH. Dat mag ik dan doen. Het gedoe wat zulke situaties voor mij, maar ik hou onze jongens ook in het achterhoofd, oplevert is niet fijn. Laatst had ik van scouting een reünie. Voor leden en oud leden. Helemaal leuk voor mij, dacht ik. Willie wilde ook graag mee. Ik had het niet heel erg gepromoot bij hem maar hij ging zich toch inschrijven. Toen ik aan hem uitlegde wat dat voor mij zou betekenen kwam de boodschap, “dat is dan jouw probleem” en de inschrijving was een feit. Tuurlijk terecht want hij loopt daar ook al een poos rond. Maar dat was even slikken voor me. Ik heb inmiddels geleerd om ook voor mezelf te kiezen. En dat klinkt super makkelijk maar dat is het echt niet. Dat kost voorbereidingstijd voor Willie en voor mij vaak een hoop geregel voor de praktische kant maar het geeft me wel wat lucht. Tijdens mijn uitjes alleen weg kan ik wel opladen. Kan ik ontspannen en hoef ik niet voor twee op te letten. Kan ik gewoon Selle zijn ipv de boeman, de politieagent aka de mantelzorger. Dat geeft weer nieuwe energie.

Gekke tijden, het voordeel van weggaan is nog steeds het thuiskomen.