Terugblik

Zo op het eind van het jaar is blijkbaar altijd het een moment van terugblikken. Sinds ik bij mijn werk tijdens deze dagen thuis mag zijn is dat wat bewuster aan de orde, lijkt het wel. Terugblikken op 2023. Allereerst komt natuurlijk ons pap naar voren. Een heel jaar zonder hem. Gek, vreemd, confronterend en natuurlijk dankbaar en verdrietig. Omdat ons pap zijn sterfdag dezelfde als zijn verjaardag is hebben we dat dit jaar ook gecombineerd. We hebben samen taart gegeten voor zijn 71e verjaardag en hebben daarbij het gedeelde verdriet ook gevoeld. Maar 2023 staat ook in het teken van mijn geweldige trip naar Amerika. Poh, daar kan ik nog wel even op teren hoor. Zo ongelofelijk vet en een mega warme ervaring om met mijn zus bij onze oom en tante te zijn. Een warm bad waarin we met open monden ons in een totaal andere wereld waanden. En we ons natuurlijk extra met ons pap verbonden voelden doordat we bij zijn zus waren. Mooie verhalen, mooie herinneringen. Super speciaal. Mijn tripje met mijn vrienden naar Zadar, logeren met onze andere vrienden lekker in NL, teamuitjes, feestjes, gezelligheid, lieve mensen om ons heen, met mijn werk-BFF's naar Suzan en Freek met slapen in Abcoude. En gewoon alle momentjes dat we met zijn vieren of vijven thuis zijn. Die zijn nog maar schaars dus des te meer genieten van die momenten. En natuurlijk zijn er ook mindere dingen, Willie's gezondheid, die zoals ik al eerder zei achteruit gaat, onze Cooper die ook zeker wel ouderdomsverschijnselen begint te vertonen, het autootje, die helaas na zoveel jaren trouwe dienst dit jaar liet weten ook echt wel af te takelen, Tijmen en Annie die op het eind van het jaar toch nog even de zkh molen in gingen en het feit dat ik zeer recent erachter ben gekomen dat ik niet voldoe aan iemands verwachtingen, zijn geen leuke afsluiters van het jaar. Om zonder al te veel in de materie te duiken, want laat ik jullie daar zeker niet mee vermoeien, maar het heeft me zeker aan het denken gezet. Ik neem jullie even mee. Recht kan heel duidelijk zijn. Maar wanneer heb je méér recht op iets? Is het omdat je familie bent? Is het omdat je ergens vaker bent geweest? Is het omdat je de gun-factor hebt? Is het omdat je dat gewoon vindt? Moet je iets afgeven zodat de ander zich beter voelt? Moet je iets toegeven omdat de ander je anders niet leuk vind? Is een lastig verhaal, zeker als er emoties bij komen kijken. Ik heb altijd geroepen dat je met mij geen ruzie kan krijgen om het hebben of krijgen van iets. Van de week had ik een telefoontje waarbij deze vraagstukken erg werden aangewakkerd. En na dit telefoontje ben ik daar eens goed over na gaan denken. Veelal komt natuurlijk weg bij het invullen voor een ander. Of je eigen belang voorop stellen. En ook al willen we dat wellicht niet, we doen het allemaal. En in zo'n gesprek kom je dan zeker niet tot elkander. Sterker nog, het drijft je uit elkaar. En dan popt de vraag op, doe je water bij de wijn? Geef je toe? Zwicht je voor de argumenten van de ander? Voor de lieve vrede? Mijn antwoord hierin is nee. Ik ben niet gezwicht. Maar dat neemt niet weg dat ik de argumenten wel begrijp. En voel de teleurstelling. En het doet mij pijn dat de ander hier last van heeft. Maar ik vind dus dat ik in mijn goed recht sta. Ik heb echt wel vaker moeilijke telefoontjes gepleegd. Het telefoontje naar Annie dat haar zoon het misschien niet gaat halen of het bellen naar mijn oma omdat haar zoon overleden is zijn gelukkig geen dagelijkse kost voor mij. Gesprekken voeren over rechten omtrent werktoestanden van Willie, gesprekken voeren over mijn eigen werkrechten toen ik ineens in een arbeidsconflict verzeilt was geraakt, allemaal gedaan en gevoerd. Maar dit bewuste telefoontje is me niet in de koude kleren gaan zitten. Komt dat door de emotie erom heen? Komt het omdat de ander zo duidelijk liet merken mij echt niet te willen of kunnen begrijpen? Komt het omdat de ander zei dat “normaal” tegen mij doen nu wel even moeilijk is? Poh dat zijn wel uitspraken die mij enorm raken. Dit heeft nog nooit iemand tegen mij gezegd. Een nieuwe ervaring die ik niet perse nodig had. Normaal gesproken zou ik buigen, zwichten, want ik vind het fijn als mensen mij aardig vinden. Pleasen wordt dat dan genoemd. En daar ga ik normaal heel goed op maar nu dus even niet. Ik heb het niet gedaan. Ik heb mijn rug recht gehouden en niet toegegeven. Onwijs moeilijk. Maar aan de andere kant heeft het me ook weer strijdbaar gemaakt. een eigenschap waarvan ik al wist dat ik die had maar die kennelijk even naar de achtergrond was geraakt. Ik weet zeker van wie ik mijn strijdbaarheid heb, ik denk ook dat dat de reden is waarom me dit allemaal zo raakt. Voel me erg met hem verbonden dan, maar wat als de ander diezelfde strijdbaarheid ook heeft. Hetzelfde vuur. Emoties in recht spelen vaak ook een grote rol. Maar ze mogen een rechtbank niet beïnvloeden. Feiten daar draait het uiteindelijk om, heb ik ooit eens gelezen. Dus terug naar de vraag, wanneer heb je méér recht op iets? Wanneer doe je het goed? Geen idee, blijft een erg grijs gebied, maar feit blijft dat ik heb gesproken vanuit mijn hart en ik denk dat wat uit je vanuit je hart komt kan het niet fout zijn, want je hart klopt altijd, toch?