Spreken is zilver, zwijgen is goud

Ik wil jullie meenemen in de wondere wereld van NAH. Want dat dat een wondere wereld is staat vast. Voordat Willie NAH kreeg was ik me er totaal niet van bewust wat de hersenen allemaal doen. Ons leven liep, Willie en ik gingen goed, de jongens gingen goed. We hadden het prima op de rit. Toen Willie in het ziekenhuis kwam, zei een van de verpleegsters van de IC (ik weet het nog als de dag van gisteren want zij boorde in 1 klap al mijn hoop zo de grond in) dat als Willie hier uit zou komen, als, dan zou ik een hele andere man terug krijgen. Ik dacht letterlijk, wat lul jij? Jij kent Willie nog niet. Die gaat dat niet laten gebeuren. Maar die woorden hebben nog zo lang door mijn hoofd gespookt. Want zij, als de professional die had daar natuurlijk kijk op heeft met haar kunde en expertise, heeft natuurlijk gelijk gekregen. En toen Willie alweer een tijdje thuis was zijn we nog meerdere keren bij de IC (en alle andere afdelingen) op bezoek geweest. Voor zijn verwerking maar ook voor die van mij. Tijdens een van die keren kwamen we haar ook tegen en heb ik haar verteld dat ik toen echt wel even uit het veld geslagen was. Zij gaf aan dat ze dat nodig vond want ik was te positief, te hoopvol, volgens haar. Op dat moment dat ze dat zei konden ze Willie niet eens alleen laten omdat hij zo kritiek lag. Dus achteraf begrijp ik haar wel, toen totaal niet. Ik dacht alleen maar wat een ongelofelijk pessimistische, ongezellige, nare vrouw.

Het aan iemand uitleggen wat er dan anders is aan Willie is zo moeilijk. Maar probeer je maar eens voor te stellen dat je al jaren een relatie hebt met iemand, je bent gevallen op bepaalde karaktereigenschappen, op bepaalde gedragingen van iemand en jullie hebben daar een mooie weg in gevonden. Dat iemand dan na een lang lichamelijk proces, met alles weer opnieuw leren enzo, dat iemand dan ook nog een psychisch anders in elkaar steekt. Klein voorbeeld van hier is dat Willie nooit van voetbal hield. Hij keek weleens naar PSV of het Nederlands Elftal, maar nu kijkt hij zoveel. Ajax, RKC, Borussia Dortmund etc etc. En dat is natuurlijk niet erg, want er kijken wel meer mannen naar voetbal, maar zo kende ik hem niet. Dat is echt bizar. En andere eigenschappen worden versterkt. Willie is altijd wel een beetje tegendraads geweest, geen kuddedier iig en dat is nu echt helemaal zo. Gaat iedereen links, dan gaat Willie rechts ook al weet hij dat die route langer duurt, ook al weet hij dat hij ongelijk heeft. Niet vanaf te praten, boosheid ten top. En dan komen we nu ook bij een nieuw fenomeen waarvan ik het bestaan eerst ook niet wist. De term confabuleren. Willie's cognitie is door dit alles ook aangetast. Dingen onthouden of terughalen in een chronologische volgorde is niet meer vanzelfsprekend. Willie geeft dus vaak een eigen invulling aan gebeurtenissen. Eerst noemde ik dat dan de waarheid niet spreken. Okee, ik heb echt ook wel eens liegen genoemd. Maar dat ging er bij Willie niet in want ik kan alles over hem zeggen maar liegen doet hij niet, aldus Willie. Maar hoe noem je het dan als iemand niet de waarheid spreekt? Jokken? Bedriegen? Op de gesloten facebookpagina van NAH partners waar ik lid van ben kwam dit toevallig ook naar boven. Een lotgenoot van me noemde de term confabuleren. Ik zocht het op en dit is wat er stond:

Confabulatie (of confabuleren) is een stoornis in het geheugen, waarbij iemand overdreven, gefantaseerde of onware verhalen vertelt. De gedragingen lijken op pseudologia phantastica of pathologisch liegen, maar er is geen sprake van opzettelijk liegen.Mensen die confabuleren zijn vaak sterk overtuigd van hun valse herinneringen, zelfs als er tegenstrijdig bewijs wordt aangedragen.

Ik was overtuigd! Dit is het! Vol blijdschap liet ik Willie dit horen. In de veronderstelling dat hij ook blij zou zijn. Dat het echt bestaat, dat het bij zijn aandoening hoort. Maar niets van dit alles. Nee hoor, dit hoort ook niet bij hem want, jullie snappen het misschien al, hij liegt niet. Voor Willie maakte deze wetenschap dus geen verschil maar voor mij wel. Het maakt het voor mij wel beter om begripvol te blijven. En ook dat ik niet gek aan het worden ben. Want het is vaak wel lastig om je staande te houden als iemand zo overtuigd is van zijn verhaal. Het is dan ook zo moeilijk om niet altijd tegen hem in te gaan. Ook al is het tegen beter weten in. Ik vind het na 11 jaar nog steeds lastig om hem in zijn waarheid te laten zitten. In een zo'n situatie voel ik eerst een zucht opkomen. Een "daar gaan we weer" moment. Dan vindt de afweging in mijn hoofd plaats. Is het nodig om in te grijpen? Als dit, in mijn optiek, het geval is dan weet ik dat ik een geïrriteerde Willie heb die mij om alles een hele tijd gaat afkatten, want het is natuurlijk niet leuk als iemand je "en publique" de hele tijd aan het verbeteren is. En als ik hem laat heb ik het zo met hem te doen. Dat hij zo bijna kinderlijk blij een verhaal aan het vertellen is en alle lachers en luisteraars op zijn hand heeft met een verhaal wat dus niet klopt. Pijnlijk, confronterend voor mij maar voor hem zo heerlijk. Ik ben altijd aan wikken en wegen. Maar soms reageer ik te snel en zou ik willen dat ik mijn tong afgebeten had. Spreken is zilver, zwijgen is goud. Al doende leert men zeggen ze dan. Laten we het hopen dat dat ook voor mij nog gaat gelden.