Het houdt niet op..

Jaren geleden was er een reclame op tv met de zin “het houdt niet op, niet vanzelf”. Deze reclame ging over huiselijk geweld. Nu is dit niet aan de orde hier in huize Boon maar deze zin spookt wel geregeld door mij hoofd.  Want het houdt hier sowieso niet op, niet vanzelf maar ook niet als we er iets aan doen. Was er maar iets aan te doen. Ik zou het als eerste aanschaffen, proberen, pakken, kopen of wat dan ook. Op dit moment typ ik dit terwijl Willie boos, geïrriteerd naar boven is gegaan. Ik zal even het plaatje schetsen. Op het fietsje kwam ik thuis na een dag te hebben gewerkt. Willie had zich uitgesloofd door een lekkere frisse aardappelsalade te hebben gemaakt. Hij kan zo experimenteren soms, maar dit had goed uitgepakt. Of mijn coach dit de beste maaltijd ever zou vinden, dat laat ik maar even in het midden. Daarna duik ik vlug de douche in want van dag 4 van de modderweek op het werk ga je niet lekkerder ruiken of eruit zien! Beneden zitten we wat op de bank en hij kijkt  zijn programma. Dit keer geen herhaling van een of andere sitcom uit de jaren 90 of 00, maar lekker quizzen met Ik weet het beter. Als het programma afgelopen is schuif ik naast hem op de bank. Zuchtend schuift Willie opzij. “Ik ga naar buiten”,  “Ga niet naast mij zitten”,  “Pffff ik heb het warm”. Met een grote dwang claim ik mijn fysieke aandacht van hem. Een beetje kriebelen op mijn rug is wat ik vraag. Zuchtend, steunend en mopperend doet hij onder dwang wat ik van hem vraag. Na een minuut of 3, 4 gaat hij met puzzelboeken en laptop buiten zitten want, en ik citeer mijn “bout” programma hoeft hij niet te zien. Ik kijk even op de mail terwijl ik naar mijn programma kijk. Een 4^e mailtje van een ongewone aanmeldingsactiviteit vanuit Brazilië komt binnen. Ik raadpleeg onze digitale vriend en die adviseert even ons wachtwoord te wijzigen. Dit doe ik. Ik geef dit aan Willie door. Maar hij is in de war. Welke account? Waarom doe ik dit nu? Waarom heb ik hem niet eerst erbij geroepen? Nadat we deze vragen getackeld hebben komt hij binnen en geeft aan de mailbox wel even op te schonen. Nu is dit een terugkerend probleem want dit doet hij geregeld en omdat hij de mails niet belangrijk vind ben ik geregeld veel info kwijt. En het startsein voor een escalatie is gegeven. Ik lijk die welbekende meneer uit de 2^e Wereldoorlog wel. Ik behandel hem als een mongool. Niets lijkt meer tot hem door te dringen. Het uitleggen over het waarom ik bepaalde dingen doe is uit den boze. Willie heeft niet door dat hij zichzelf tegenspreekt. Ik moet hem niet behandelen als mongool want hij is geen klein kind maar in dezelfde zin spreekt hij uit dat ik rekening moet houden met hem want HIJ heeft het aan zijn hoofd. Een gebed zonder eind. Willie is naar boven en ik blijf express even wat langer beneden. Als ik bovenkom is Willie druk met de silent-treatment. Ik weet dat hij zich bewust is van mijn aanwezigheid en ik voel dat hij met man en macht mij aan het negeren is. Soms probeer ik het gesprek opnieuw aan te zwengelen. Vandaag niet. Ik draai me om en val in slaap. Dit gaat de laatste jaren best goed. Het hele idee van niet boos gaan slapen gaat in dit huis jammer genoeg niet op. De volgende ochtend staat Willie in stilte op. Ik ook en doe mijn ding. Vandaag vertrek ik op mijn jaarlijkse vriendenweekendje. My god, die timing had niet beter gekunt! In stilte volgen we allebei onze ochtendroutine. Ik sta in de keuken als Willie terugkomt van zijn fiets uit de schuur halen. “Zie ik je dadelijk nog?” vraagt hij met een norse stem. Hij zal in de Trello (de app waarin ik de “wie-wat-waar” en zijn taken/afspraken heb gezet) wel gelezen hebben een tot de constatering komen dat ik het  hele weekend weg ben. Ook deze wetenschap kan Willie’s humeur/bui verklaren. Hij vindt dat namelijk wel heel lastig, al doet hij voorkomen van niet.  “Nee, dat denk ik niet” zeg ik. Hij merkt wel aan mij dat er nog iets onuitgesproken is. In het voorbijgaan drukt hij een kus op mijn wang en mompelt sorry, alsof hij een brood bij de bakker besteld. “Serieus? Is dit jouw manier van sorry zeggen?” “Ja” zegt hij, “dit zal niet de laatste keer zijn hoor”. Nou ik ben vast voorbereid. Het houdt dus nooit op.