Leeftijd of liefde?

In de bijna 25 jaar dat Willie en ik samen zijn lijkt het alsof het nog nooit zo vaak over ons leeftijdsverschil is gegaan als nu. Het is bizar hoeveel meningen een leeftijdsverschil in relatie bij mensen opwekt, er kleeft iets viezigs aan, iets pervers, iets niet normaals. En eerlijk is eerlijk, ik doe daar zelf natuurlijk ook aan mee. Ik zie soms ook een oudere vrouwen met jongere mannen en dan denk ik daar inderdaad het mijne van, of op straat een oudere man met een frisse jonge meid. De oudere man of vrouw in het verhaal zal dan wel veel geld hebben of de jongere jongen of meisje heeft een daddy/mommy-issue of iets anders van dien aard, want nee, je kan niet gewoon verliefd op iemand worden die zoveel scheelt qua leeftijd. Op die momenten ben ik me dan niet bewust van het feit dat Willie en ik er dus ook zo bij lopen. Dat mensen dus ook zo naar ons kijken. En nee, Willie heeft echt niet veel geld en ik heb ook geen daddy-issues  bij mijn weten, maar we werden gewoon verliefd. Heel simpel. Ik kan er wel van genieten als mensen ongezouten met elkaar praten over leeftijdsverschillen bij anderen, die hier natuurlijk niet bij aanwezig zijn, dat begrijp je wel. Heerlijk om dan aan te geven dat ik hier geen oordeel over kan vellen omdat ik immer in hetzelfde schuitje zit als de personen over wie het verhaal gaat. Sommigen mensen krijgen schaamrood op de kaken, sommige denken dat ik ze zit te stangen, maar het gesprek wordt gelijk een stuk milder en genuanceerder. Zo grappig om te merken dat mensen dan ongemakkelijk worden als ze dus een echt verhaal achter  het plaatje of vooroordeel horen.

Toen ik Willie in de kroeg leerde kennen was ik me natuurlijk wel bewust dat hij een stuk ouder was. En het was ook geen liefde op het eerste gezicht dus ik bekeek Willie dan ook niet als relatiemateriaal. Ik weet ook niet precies wanneer Willie mij dan toch wel als relatiemateriaal begon te zien maar ergens gebeurde dit. Willie heeft zich altijd omringt met jongere mensen. In zijn sport, in zijn bijbaantje in de kroeg, en zijn beste vriend is immers ook 12 jaar jonger. Je kan wel zeggen dat Willie jong van geest was. Ik viel voor zijn charme, zijn olijke voorkomen, zijn vlotte babbel en zijn zelfverzekerdheid. En het feit dat hij mij liet merken dat ik de mooiste, de leukste, de knapste en liefste voor hem was werkte ook zeker mee. Dat had ik ook nog nooit meegemaakt. Hij wist wel dat het goed zou komen tussen ons, of dat liet hij mij geloven. Voor mij telde ook mee dat Willie geen echte exen had met allerlei relatiegedoe en ook geen kinderen of toestanden van dien aard dus ja binnen een mum van tijd vlogen de vlinders door de tent heen. Maar de leeftijd bleef toch een groot ding voor mij. Om mij heen had ik dit nog nooit gezien en denk toch dat ik onbewust opgroeide met het idee dat je als partners gewoon ongeveer even oud moest zijn. Maar naarmate ik meer tijd met Willie doorbracht kwam ik erachter dat wanneer wij samen waren er helemaal geen leeftijd was. Wij spraken elkaars taal, hadden dezelfde interesses en vonden elkaar helemaal in onze toekomstplannen. Het waren de mensen om ons heen, de omgeving, de maatschappij en de welbekende “men” die er allemaal iets van vond. Maar na zoveel uren praten over wat nu echt belangrijk was, over wat echt telt en wat er toe deed in ons leven ging ik overstag om het toch te proberen. Ik stapte erin met het motto, we zien dan wel waar het schip strand. Oftewel nooit geschoten is altijd mis. Willie was hier hartstikke duidelijk in, ik zou nooit iets  gaan merken van ons leeftijdsverschil (little did we know😉). En naarmate de tijd vorderde en onze relatie al snel in een raketvaart de toekomst in denderde klopte dit wel. We woonden na 6 maanden samen, trouwden na 2 jaar, we kregen 2 prachtjongens en de wereld lachte ons toe. Onze omgeving stond achter ons en was helemaal gewend en niemand in het dagelijkse leven had het over het leeftijdsverschil tussen ons. De enige momenten dat ik me ervan bewust was was als ik ergens onze geboortedata moest invullen. Toen kwam Willie in het ziekenhuis terecht en veranderde alles. We stapten een nieuwe wereld binnen en met veel nieuwe mensen aan wie we onze status geregeld moesten uitleggen. Toen ik dat nog niet deed typte een verpleegkundige een keer in het ziekenhuis tijdens een controle “dochter geeft aan dat…”. Ik onderbrak haar even en zei:” dat klopt behalve dan het feit dat ik zijn vrouw ben en niet zijn dochter”. Met een rood hoofd en stotterend verontschuldigde ze zich. Kijk, dat hoeft helemaal niet maar zo zie je maar dat we allemaal opgroeien met een geijkt patroon, man en vrouw, dezelfde leeftijd. Toen ook ik een nieuwe wereld instapte na 20 jaar in hetzelfde team gewerkt te hebben begon het weer opnieuw. Daar was mijn eigen leeftijd sowieso meer hot-topic dan ooit aangezien mijn nieuwe team allemaal jonge bloempjes omvatte. De lieve meiden daar keken alsof ze een fossiel aan zagen komen maar gelukkig zijn we inmiddels wel zover dat ze de 40+ers niet meer eng vinden. Maar als je dus ergens nieuw binnenkomt moeten de nieuwe mensen ook weer even wennen. Zij hebben onze relatie niet allemaal van het beginpunt meegemaakt net zoals de rest en dat betekent uitleggen. Dus al snel kwam dus ons leeftijdsverschil weer aan bod. Maar hier geen oordeel, hier gewoon interesse. Hoe dan? En trots vertel ik ons liefdesverhaal. En tegenwoordig als we ergens samen binnenkomen maai ik graag zelf het gras onder de voeten weg. Gelijk gesprekken beginnen met “Mijn man….” Of “Ik had het er net mijn man over….”. Dan hoeft de ander niet na te denken over is ze nu zijn dochter? Is ze de buurvrouw?  Dat werkt heel goed. Al doende leert men zeggen ze wel eens.

De kinderen op mijn werk zijn van tijd tot tijd ook met mijn leeftijd bezig, want bij velen ben ik ouder dan hun ouders dus dat is echt mega-oud. In hun optiek oma-leeftijd. Ze vroegen zich dan ook af hoe oud mijn man was. Toen ik Willie zijn leeftijd vertelde rolden hun ogen nog net niet uit hun kassen. "Wat?!?! ZO OUD??  Hoe kan dat Selle? Jij bent …. Wowo….dat is bijna 20 jaar!" Ik complimenteerde ze met hun rekenkunsten en probeerde uit te leggen dat je verliefd wordt op een persoon en niet op zijn of haar leeftijd. Jaja, ze krijgen ook wijze levenslessen mee daar. Maar het is al heel moeilijk om uit leggen aan volwassen mensen, laat staan aan 9 of 10 jarigen. Maar ook onze eigen kinderen begrijpen het soms niet. Hoe dan mam? Jij valt op oude mannen. En dat is dus niet het geval, ik val niet per definitie op oude mannen. Al mijn crushes van voor Willie zijn gewoon mijn eigen leeftijd of maar een aantal jaar. Dus dan zeg ik maar gewoon wat ik ook tegen mijn werk-kindjes zeg, je wordt verliefd op een persoon en niet op zijn of haar leeftijd. Na Willie’s operatie is alles natuurlijk gedraaid en zijn zijn leeftijd en de daar bijbehorende ouderdomsklachten wel degelijk meer op de voorgrond getreden. Laatst waren we op een verjaardag en toen Willie de kamer uitliep, vroeg een van de gasten met een soort medelijdende of veroordelende blik out of the blue aan mij  “Voel jij je nu niet enorm jong?’ terwijl ze Willie nakeek. Die zag ik op dat moment niet aankomen want ja Willie liep wat moeilijk want hij had net een nieuwe knie. Wat was het wat haar triggerde om deze vraag te stellen? Was het omdat hij er vermoeid uitzag omdat verjaardagen een aanslag op zijn energie-level zijn? Was het omdat ze het gewoon weet, want we kennen haar ook al jaren? Was het omdat ze hem gewoon oud vindt? Geen idee,  natuurlijk merk ik  wel dat Willie ouder is. Nu meer dan ooit. Ik merk het aan zijn gedrag, aan zijn fysiek en ja soms ook aan denkwijzes. Soms omarmt hij zijn leeftijd en de fase waarin hij nu zit (hij kocht niet voor niets een pet met de tekst “Grumpy Old Man”) maar hij verzet zich ertegen als anderen, waaronder ik, het benoem, dan omschrijft hij zich als een jonge god, laat hij vooral merken nog goed in de markt te liggen en grijpt hij terug naar zijn jong van geest status. Maar ja, met wat hij de afgelopen 12 jaar allemaal aan zijn fiets heeft hangen, mentaal en fysiek is het logisch dat het verschil tussen ons zichtbaarder wordt. Dat hadden we natuurlijk niet bedacht toen we onze toekomst samen uitstippelde. Maar van het concert des levens krijgt niemand het program…dus we passen gewoon aan, we improviseren en zoals ik dat het beste kan, we doen gewoon maar wat. Samen.