Afscheid van 2024

Het jaar zit er weer bijna op. De laatste uren van 2024 tikken weg en met het wegtikken van die laatste paar uren borrelen er toch altijd wat terugblikken en reflecties in mijn hoofd op. Wat heb ik toch weer mooie dingen mogen beleven! Als ik terugdenk aan 2024 denk ik aan die mooie trip die voor het 10jarig bestaan van mijn werk naar Nice hebben gemaakt. Man o man, daar kunnen we nog even op teren hoor, of met mijn zussen en moeder naar een liggend pianoconcert in het Scheepvaartmuseum, of al die lekkere etentjes en borreltjes die ik met zoveel lieve mensen heb gehad, of het afscheidsfeestje van Mike die ging emigreren, of de road-trip naar de Eiffel met Mart, Andrea en Peet, of onze vakantie in Zwolle, zoveel mooie en speciale dingen waar ik met een blog niet genoeg heb om ze te beschrijven. Maar het was natuurlijk niet allemaal hosanna. Ik denk dan ook aan de dingen waar ik aan de zijlijn sta, aan de mensen in mijn naaste omgeving die met flink wat klappen te maken hebben gehad. Ziektes, emoties en onbegrip. Dat is wel pittig omdat ik daar geen controle over heb. Ik kan luisteren, ik kan het allemaal aanhoren maar het raakt mij net zo. En dan Tijmen die aangaf het zwaar te hebben, dat heb ik natuurlijk al in een eerdere blog beschreven. Wat ik nog niet beschreven had is dat later Jorrit daar met zijn gevoelens en visie ook nog bij kwam. Want ja, Tijmen heeft de diabetes en de vader met NAH maar Jorrit ziet de gevolgen en de weerslag van de diabetes op zijn broertje en zijn ouders, en het zal jullie niet verrassen, hij heeft dezelfde vader met NAH. Als ouder zijn je kinderen altijd je Achilleshiel (voor de liefhebber hieronder een korte uitleg over deze vergelijking). Je soft spot, oftewel je zwakke plek. Dus als je kinderen aangeven dat het allemaal even niet zo lekker gaat, sta je zelf onder hoogspanning. Maar ook Willie ging weer onder het mes. Ook dat geeft toch de nodige stress en spanning. Gelukkig kunnen we nu al zeggen dat dat helemaal dik in orde is. Hij loopt weer als een kievit en is weer helemaal back on track. Zijn hoofd daarentegen heeft het afgelopen jaar ook wel wat te voorduren gehad. Want net zoals het leven te snel gaat, zo ook de zorg en spanning om onze jongens. Hij wil ze graag ondersteunen en ervoor ze zijn en er dan achter komen dat hijzelf een deel van de oorzaak is is pijnlijk en confronterend. En zoals dat met NAH gaat, ook niet op pauze te zetten. Of te parkeren. Ook zijn gevoelens moeten gelijk behandeld worden anders is het huis te klein. Voor mij is dat mega lastig en eerlijk is eerlijk, Willie trekt dan echt aan het kortste eind. Klein voorbeeld: een paar weken terug stelde Tijmen zich eindelijk open voor een wat dieper gesprek. We waren in de woonkamer. Willie was ook in de kamer maar hield zich afzijdig. Terwijl Tijmen praat over wat hem dwars zit en waar hij last van heeft snauwt Willie vanaf de bank dat we zachtjes moeten doen want hij kan de tv niet horen. Ik vang Tijmens blik en zie hem moedeloos worden. En ik begrijp hem zo goed op dat moment. Dit is precies waar hij last van heeft. Dat Willie niet in de gaten heeft wat er om hem heen speelt omdat hij zichzelf zo afzondert in zijn telefoon of de tv die altijd belangrijker is dan wat er hier en nu speelt. Tijmen sluit zich af en gaat naar zijn kamer. Maar niet zonder nog te horen hoe weer een discussie tussen zijn ouders oplaait. Achteraf, als we weer rust hebben gevonden, vindt Willie dit verschrikkelijk en begrijpt hij niet waarom hij dit niet anders kan aanvliegen. Maar dat is echt de NAH, die isoleert Willie in zijn eigen bubbel. De focus ligt op Willie, wat hij wil, wat op dat moment belangrijk is voor hem en zo moet het. Nu. Meteen. Hij kan niet meer kijken naar zijn omgeving en daarop inspelen, wat zij nodig hebben. Dat is iets waar we allemaal mee moeten dealen en gaat de ene keer beter dan de andere keer.

En in deze blog toch even een shine moment voo onze gold old Pixo. Velen van jullie hebben ongetwijfeld wel eens gedacht, waarom rijden zij toch in zo’n koekblik? Is dit een statement? Beetje zoals dat men in een tiny-house woont maar dan een tiny-car. Niks van dat alles. Achter de Pixo zit een heel verhaal. De Pixo is niet zomaar een auto. De Pixo is uit nood geboren. De Pixo kwam een jaar nadat Willie in en uit het ZKH kwam in ons leven. Met lichte dwang van mijn vader en Hans. Op dat moment reden we een VW Sharan. Maar zo’n grote “bus” is natuurlijke erg duur in onderhoud en maandlast en met Willie langdurig in de ziektewet en met het zicht op een afkeuring leek het mijn vader en Hans een wijs idee dat we die grote wagen de deur uitdeden. Toevallig kende hij iemand van wie de vader was overleden dus die hadden een auto over. Idd, de Nissan Pixo. Ik zag plaatjes op het internet en dacht dat mijn vader niet goed bij zijn hoofd was. Ik dacht net als "men". Hoe moesten wij met ons gezin rijden in die Pixo? Maar aan de andere kant, met die onzekere financiële toekomst en het idee dat de Pixo jong en mega goed was raakte ik toch aan het idee gewend. En zo geschiede dus ook. De Sharan werd voor een appel en een ei (wij zijn nu eenmaal geen goede handelaren) verkocht en ik haalde onze Pixo uit het Limburgse land op. De jaren die volgde werd de Pixo een verlengstuk van ons. Alles kon hij aan! Kilometers maken, vele ritjes op de snelweg, volle bepakking, op vakantie mee naar Oostenrijk, de hele schutting uit de tuin naar de stort brengen. De Pixo deinsde nergens voor terug. De jongens groeide maar door en konden eigenlijk niet meer achterin, maar dat “probleem” was zo verholpen want Jorrit had inmiddels zijn rijbewijs en zo konden Willie en ik gewoon achterin gaan zitten aangezien wij de kleinste van ons gezin zijn. Men vroeg zich meerdere malen af wanneer we nu eindelijk een grotere auto zouden aanschaffen, want zo kon het toch niet langer, maar het kon wel. En de Pixo deed het. Wij zaten gewoon met 4 (en soms 5 als Fenna van Jorrit meereed) in onze trouwe Pixo. Zelfs Jorrit ging als chauffeur van de Pixo houden. “Is wel handig mam, dit formaat.” En zo is dat. Maar de Pixo werd ook ouder en sinds vorig jaar lagen er wat gebreken op de loer. Paar weken terug weer een probleempje met de aandrijfassen. Boodschap van de garage was duidelijk, we moesten nadenken of het nog wel de moeite waard zou zijn om zoveel geld in de Pixo te stoppen. En toen kwamen Huub en ons moeder deze keer. Het is klaar, we gaan een andere auto aanschaffen, een gezinsauto. En nadat ik de afgelopen jaren meerdere malen tegenstribbelde wist ik echt wel dat ik dat deze keer niet meer kon doen. Kennelijk moet het water me echt aan de lippen staan dat ik er niet meer onderuit kan wil ik zo'n beslissing nemen. En zo geschiede dat wij het jaar 2025, toch wel met een beetje pijn in ons hart, afscheid nemen van onze vertrouwde Pixo maar met heel veel zin en enthousiasme onze nieuwe held Meriva verwelkomen. Laat 2025 maar beginnen! Life is a highway, I wanna ride it all night long!

(*) Achilleshiel. Hier bedoel ik het zwakke punt in iemands karakter naar de hiel van de Griekse held Achilles, het enige kwetsbare deel van zijn lichaam. Zijn moeder Thetis had hem, met de bedoeling hem onsterfelijk te maken, in het water van de Styx gedompeld, behalve de hielen omdat zij hem hieraan vasthield tijdens het dompelen.